Հեռավոր Բրեյ քաղաքում էի ,որոշ ժամանակով լքել էի ինձ ,այսպես եմ ասում ,որովհետև թողել էի ինձ Նյու Յորքում ,ինքս ինձ թողել էի այնտեղ ,և եկել որոշ ժամանակով հանգաստանլու ;
Բրեյում ունեի գեղեցիկ առանձնատում ,հեռավոր ու խիտ անտառների մեջ ,ժայռապատ լեռների արանքում ,որտեղ ես ինձ զգում էի ինչպես այնտեղը ,որտեղ ես կարող եմ լիարժեք ապրել : Առանձնատունս միակն էր շրջակա միջավայրում ,միակ շնչավոր շինությունը :
-Պարոն ինչ-որ մեկը ցանկանում է ձեզ տեսնել
-Որտեղից
-Չներկայացավ ,ասաց որ Հայաստանից է ,ու ավելացրեց ,որ նա միակն է Հայաստանցին է ,ում դուք կցանկանաք տեսնել
-Ռայն ասա որ ես զբաղված եմ
-Լավ Պարոն
Ռայնը գնաց ,ամբողջ նյարդերով կրծում էր ինձ հետաքրքրությունը ,արդյոք նա է ,բայց չէ որ անցել են տարիներ ,ինչպես նա կարող էր չմոռանալ ինձ ,ու գտնել այստեղ ,հեռավոր Բրեյում :
- Վեն
-Այո Ռայն գնաց նա
-Ռայնը չէ ,ես եմ Վեն,ու այստեղ եմ :
-Դու
-Այո Ես
-Որտեղից
-Չեսել կարող պատկերացնել անգամ ,թե ինչ եմ զգում հիմա Վեն
-Չեմ կարող պատկերացնել իրականում
-Ասես գտել եմ մի ամբողջ կյանքի նպատակ,այս ընթաքում հավատա ,որ ամբողջովին նվիրվել էի քեզ գտնելուն
-Գտար ,իսկ հիմա ինչ
-Կարոտել եմ
Քամիեր , բայց այդ պահին սառն էր քամիները ,ես հիմա ,այս պահին զգում եմ ,որ ես ապրում եմ անցյալը ,նա նույն հոտն ունի ,կծող օծանելիքը անգամ չի փոխարինել ,նա նույնն է ,ասես պարզապես այս պահին կյանքը կանգեր առել այնտեղ ,որտեղ ես էի և նա անցյալում :Մի տեղ ,որը այնքան էի ուզում,բայց ոչ հիմա ,այլ անցյալում :
-Լռելու քո սովորությունը նույնն է մնացել
-Դա իմ Մենաշնորհն է ,միակ բան է ,որը մնացել իմ մեջ
-ուզում ես ասել ,ոչինչ հնից չի մնացել քո մեջ Վեն
-Ոչինչ ,բաձարձակ ոչինչ ,միայն ու միայն Լռելու իմ ունակությունը
-Ես այսեղ եմ ,որովհետև կիաստ բան կա
-Ինչն է կիսատ
-Դու ինձ լքել ես Վեն
-Ես լքել եմ քեզ ,ախ գրողը տանի ,իրականում մոռացել եմ թե ինչ է կատարվել ,ուղղակի այս պահին հիշեցի ,որ մոռացել էի քեզ
-Վեն կարոտել եմ ,ու անգամ այս պահին երբ այստեղ եմ ,ու վերջապես գտել եմ քեզ ,կրկին ու կրկնակի անգամ կարոտում եմ քեզ
-Գիտես թե ինչեմ կորցրել
-Գիտեմ Ընտանիքդ ,ու շատ եմ ցավում
-Դու այդ պահին կողքիս չէիր
-Վեն
-Լսիր հա ,լքել այն չէ ,երբ մարդը թողում ու գնում է քեզ ,լքելը այն է ,երբ մարդը դադարում է հոգալ քո մասին
-Վեն ես չէի հասկանում
-Դու գտել էիր մեկին ով ավելի գեղեցիկ էր ,քան ես ,մեկին ում հետ սեքսը այնքան Աստվածային էր ,բայց դա չէ խնդիրը ,արի մտածիր այնպես ,որ մենք չենք սիրել իրար ,պարզապես ուղղակի ժամանակ էինք անցկացնում ,ցրվում
-Ինչ ես խոսում Վեն
-Ախր հասկացիր ,դուք չգիտեսել անգամ թե այս տարիների ընթացքում ինչ է կատարվել,այն ինչ իմ մասին գրված է ու խոսվում է ,դա դեռ քիչ է հավատա ,ես այնքան ու այնքան եմ կոտրվել ու քանդվել ,որ ցավերս այնքան շատ էին ,որ ես մոռացել եմ ,որ կյանքում ինչ-որ տեղ ես երջանիկ եմ եղել ,բայց մի րոպե ,քո հետ անցկացրած ցանկացած վարկյան ,դա ընդամենը պատրանք էր ,դու ինձ չէիր սիրում ,ու դա երջանկություն չէր ,հետևություն ,որ ես երջանիկ չեմ եղել :
-Բյաց չէ որ այստեղ եմ
-Ինչ ես խոսում ,քո կարծիքով դու նշանակություն ունես
-Վեն իմ կարծիքով դու միակն ես ում վրա հարստությունը ու փառքը չի կարող ազդեցություն ունենալ
-ունեցավ,ես ունեմ ամեն ինչ ,ես փառքի եմ հասել ,ու դու ոչինչ ես հիմա
-Ցավեցնում ես ,ասես մեծ մի վրեժ ես թոթափում ինձ վրա ,բայց ներիր ինձ
-ես քեզ ներել եմ
լռեցինք երկուսս ,բայց իրոք ,նա ոչինչ էր հիմա ,նա ավելին չէր,նա պարզապես մեկն էր ,ով վերադարձել էր անցյալից
-Լսիր եթե ուզում ես մարդուց վրեժ լուծել ,ապա ներիր նրան ,իսկ ում են ներում ,վերջապես ներվում են նրանք ,ովքեր կորցնում են իրենց դերն ու նշանակությունը
-Վեն
-Չեմ հասկանում ,թե ինչպես կարողացար Հայաստանից գալ հասնել այստեղ ,մի տեղ ,որտեղ չպետք է լինեիր ,ինքդել պետք է շուտ հասկանայիր,որ այլևս ոչինչ չես նշանակում
-Դու այնքան գեղեցիկ ես ,այնքան ուրիշ ,գիտես կյանքում միշտ վախենում էի քեզանից ,վախենում էի ,որովհետև դու չափից դուրս անհասնելիեիր ,ու հիմա վստհաբար եմ ասում Վեն ,որ դու իրոք անհասանելի ես ,մեկը ու միակը ,ում խորքերում ու ներսում կուզեի ապրել
-Կյանքը չափազանց դաժան է ,վերջապես մենք պետք է առաջ շարժվենք ,կյանքում կորուստները հենց այնպես չեն ,դրանք մեզ սովորեցնում են ապրել
-Կուզեի գրկել քեզ ,զգալ նորից ,հարբել քեզ հետ ,լռել քեզ հետ .նայեի անվերջ քո հայացքի մեջ ,զգալ քո խորը ու այդքան տաք խորքը ,զգայի քեզ նույնքան ,որքան ինքս իմ սեփական մաշկին
-Ախ գրողը տանի ,չափից դուրս ռոմատիկ է
Նա մոտեցավ ,գրկեց գլուխս ,մեջքս էր շոյում ,ուզում էր համբուրել ,բայց չէ ,այդ պահին չափից դուրս սառն էի ,անտարբեր
-Գնա
-Կգնամ ,ուղղակի ուզում էի ասել ,որ միշտ հիանում եմ քեզանով
-Շնորհակալ եմ
-Հիշիր միշտ Վեն ,անցյալը դա անձնագիր է ,մի բան ,որը հաստատում է մեր ինքնությունը ,իսկ դու չափից դուրս մաքուր ու ինքնատիպ ինքնություն ունես ,անգամ հիմա ,երբ չափից դուրս անտաբեր ու սառն ես ,դու չես ծերացել անգամ ,դու նույն հայացքն ունես ,նույն խինդն ու կյանքը
-Գնա խնդրում եմ
-Գնում եմ ,ու գիտեմ որ մյուս շաբաթ մեկնում ես նորից Նյու Յորք ,հուսամ մենք կհանդիպենք այնտեղ ՝արևմտյան ծովափին
Ոչինչ չեր նշանակում նա ,ոչինչ ,ու իրոք ,ես ոչինչ չէի զգում ,գուցե փառքն էր մեղավոր դրա համար ,իմ փառքը ,բայց անկրնելի էր զգալ ,որ անցյալը իրոք մոռացված է ,անհերքելի էր այն,որ այլևս չեմ սիրում նրան ,դա ինձ հանգստություն էր տալիս ,ես հիշեցի այսօր ,որ նրան մոռացել եմ ,հիշեցի միայն այսօր ,իսկ վաղը նրան կմոռանամ գիտեմ ,որովհետև ինձ էր սպասում Բրեյի անտառներն ու կիրճերը ,Բրեյի հանգստությունը ,ես այդ պահին սիրում էի միայն դա .............
Շարուանկելի ...................
No comments:
Post a Comment