Wednesday 20 June 2018

Տենդ .....................



Մատերս հոգնեցին քեզ գրելուց ...
դու նման ես ատրճանկի հոգիս որ գնտակահարվում է
և ուղեղս որ անջատվում է
ավերակների այն պինդ քարի նման ես
որին երբեք չի դիպչում ուժը
և այս ամառվա կեսին այն ատելությունն ես
որը տաք քրտինքի նման դուրս է թափվում մաշկից ....
մատերս քո մասին լավ գիտեն
դրանք օրորովել են քո մարմնին
դու այն երաժշտությունն ես որից հոգնել եմ
իսկ երբեմն ականջներս կարոտում են դրան ..
ամառվա կեսին դժվար է տանել քեզ ինձ հետ
քարշ տալ փողոցներում

դու նման ես այն սառույծին
որ փչացնում է խմիչքս
և առանց դրա խմելը դժվար է ...

արթացրու ինձ քեզանից

և թույլ տուր լքվեմ

դու նման ես այն աղոթքներին
որոնք անգիր արած արտասանում եմ
և շարունակում սև գործը

դու այն լուսաբացն ես
որը ատում եմ ՝
և աչքերիս քունը որ դեռ թաց է
չի փրկում մաքուր ափերս
որ ապրեմ զարթոնքը
զգում ես ՜ գրականությունը

դա նեղ տաբատ է
որին կարվում են բառերը

դու այն ծխախոտն ես որին ծխելուց հետո
այլևս չեմ ծխելու
և ծխում եմ ամեն անգամ վերջին անգամ ...
պարադոքս..........՜

մոխրամաներում այն որտեղ թաղում եմ քո մասին մտքերը
դրանք դանդաղ լցվում են աչքերիս մեջ
ամեն անգամ սև թոքերս ծանր հազից արթնացնում են ինձ քո չլինելությամբ .

մատերս քո մասին ավելին գիտեն
դու դանդաղ ես
ժամերը քո մարմնի վրա վայրկայններ են թվում
անվերջության այն վերջին կետն ես
որից դարձյալ սկսկվում ես

գրականությունը հոդս է ցնդում
երբ ծախոտի հետ սառը կոլան խցկում եմ թոքերիս մեջ
ինչ ծխախոտ ՜
գուցե սիգարետ
փողոցում աղբամններ չկան
և ես թաքուն եմ վերջին սիգարետը գցում հատակին
և արագորեն թեքում եմ գլուխս
որ չնկատեմ թե ինչպես են հանգչում խաղաղ քո մասին մտքերը

ափերս նեղ են ՝
և աչքերս չեն ծածակվում ափերով
ծովը ինձ է նայում
ես եմ ծովը

և ծածակված եմ թեթևակի մի աստառով

քամիները ՜ գոյություն չունեն հանուն ավերակների
և ես ինչպես լվանամ հատակս
երբ քո մասին մտքերը ծով դատարկություն են .....

բարև ՜

դու անուն չունես

հեռանալուց հետո չտարար քո մասին պատմող բոլոր պատմությունները
ես դրանք մաշկիս եմ զգացել ...

դու սեր ես վայելում ամառվա կեսին

ծիծաղդ ամպրոպ է հեռվից եկող
մի օր անձրևներդ կթափվեն աչքերիս
և ես լաց չեմ լինի

ճշմարտությունը որնէ  ՝
այն որ դու ծիծաղում ես
ես էլ ուրախ եմ երջանկությանդ համար
դու չես ցավում իմ ցավը
և դարձյալ պարադոքս ......

իսկ դու ինձ չես փնտրում այս  փոքր քաղաքում
իսկ ես քեզ վաղուց եմ գտել
կորցնելու տեղն եմ փնտրում....

բառերում
դատրակ շշերում
ապրումներում

չէ քեզ կորցնելու տեղը
անքեզ բազմոցին է
կիսաբացված վերակուս
և մարմինս փռված

ես վաղուց անջատել եմ լույսերը
և երաժշտությունը բարձր քոքոել եմ
լռության մեջ այլևս չեմ կարող տանել իմ շնչառության ձայնը
դա տատանվում է քո չլինելիությունից
չլինել ու լիությունից քո ....

և պատուհնները բացել եմ
քաղաքան այն որ կողքս է ապրում
և ես բազմոցին փռված քաղաքի կողքին ...

դու անուն չունես ....

ամառվա կեսին
լուսաբացը շտապում է
իսկ ես այլևս չգիտեմ թե ուր շտապեմ
քո անունը
քո ձևը
քո ձայնը
առած մատերիս մեջ
փախչում եմ քեզանից

և քեզ պինդ պահած
ճզմած մատերիս արանքում
փաթաթած ծխախոտիս մեջ
խեղդած բաժակի մեջ
հետս տանում եմ ՝
քեզանից փախչելու ճանապարհին .....

մատերս քո մասին հոգնել են գրելուց.
բառերը պրծնում են
գրականությունը հոդս է ցնդում
երբ ամառվա կեսին պատահաբար
ինչ-որ պահի կողքովս անցնում ես
ես էլ քեզ հետ անցնում եմ իմ կողքով
և նկատում ՝
կյանքնել է անցնում իմ կողքով...

բարև սիրելիս ՜














Tuesday 29 May 2018

Կիսալուսին .............



Դառն է համը....
կիսալուսինը ծովում է վառվում
երեկոները գիշեր են
իսկ լուսաբացերին չեմ հավատում .
աղոթքների մասին ոչինչ չգիտեմ
և ինչ-որ մեկը ծնկի է իջնում ծովի ափերին
և դեռ լուսինը վառվում է ծովում
ցավը դեռ նույնքան դառը համը ունի
ծխիր՜
չէ որ այլևս ոչինչ չկա անելու
դավաճան մարմին
մի կեսս ցավում է ներսից
ոչ ոք չի գրկում թուլությունս
և չի հենում իր գրկի մեջ
մարմնիս մեջ թռչուներ են ծլվում
մեռնելու վրայ են ՜
այնքան եմ ծխել
որ շնչառությունս ռիթմով է քաշվում .
և այլևս չեն արձակվում տաբատներս
մոռանալ կիրքը՜
խմիչքները՜
նստել մի մութ անկյունում
ու ծխել ՜
չէ որ այլևս ոչինչ չկա անելու .

և ահա հոգիս դուրս է նետվում բեմ
ես խաղում եմ
մի կողմում շպրտված աթոռ
հոգիս չի նստում տեղը ՜
գոռում են ծափահարությունները ականջներիս մեջ
և գիշերվա կեսին
բեմահարթակին
առանց լույսերի
թուլությունս հոսում է
և ես նման եմ սև ջրի
արնքամված երակներիս մեջ խցկում եմ ...

բեմից գոռում է լեզուս
լռությունս չի գրկում ոչ մեկի ուղեղը
և ոչ մեկի սիրտը չի գնտակահարվում խղճությամբ
և բոլորը ծափահարում են
ես հայելի եմ դիմացներին դրված

ես քո դեմքն ունեմ լսում ես ՜

և քո դեմքն ունեմ
դու էլ լսիր ՜

և այն դեմքս որ ներսից ունեմ

ծափահարությունները խցկվում են թոքերիս մեջ
և դարձյալ ծանր հազ ՜

ոչ ոք չի հասկանում թե որքան մենակ եմ ...

այսքանի մեջ....

թռչունները ծլվլում են մարմնիս մեջ
խաղաղությունն է սպանվում իմ մեջ
սև սև ՜
այն հազարավոր կոֆեները դուրս են գալիս իմ աչքերից
այն մենակության սրճեփը
որ եռում է ամեն մի արևի ծագման դիմաց
սուրճերը ՜
լսում ես ՜
մենակության սև սուրճերը ...
այն հազարավոր առավոտներից որոնք երբեք չեմ հաշվել ..
դառն է համը
իմ մարմնի
և հոգիս ուտում է մարմինս.
կիսալուսինը վառվում է ծովում

և ես ./...
գիտես ՜
բեմի ուղիղ կենտրոնում
ծափահարություններից խեղդվում եմ

սիրելիս ՜
աղոթքների մասին ոչինչ չգիտեմ ՜
և ես չգիտեմ թե ինչպես փրկվեմ այս ՝ սատանայական եսասիրությունից .........

Վեն Մաքելվին

Wednesday 16 May 2018

Հիվանդ .......... 18+


երկու բաժակ ՜
չեմ հերիքում
հարբում եմ
երեք բաժակ ՜
մարմինս չկա
ձեռքերս պարում են օդում
ոտքերս շարժում են մեջս ծանրացած էությունս
բոլոր ճանապարհները հետ են տանում
և ես կախվում եմ
մի կեսս հաստատում եմ գոյությունս
մի կեսս փորձում հավատալ դրան
մի կեսս ծիծաղում է
մի կեսս փորձում է տան ճանապարհը գտնել
մի կեսս խոսում է ճշմարտության մասին
մի կեսս գրկում է սուտը
և ես հոգնել եմ ՜
հագուստը որ կողպում է հոգիս
ես մերկ եմ ուզում լինել
և անցյալը հագնվել է ուսերիս
երկու տողի արանքում մնացած մի բառ
և ես չեմ լցնում կյանքի մասին գործը
մի կեսս հիվանդ է
մի կեսս անքնություն
և ես ճմրթված
խեղդվում է խորը
խորը ՜
իմ նկուղներում .

չորս բաժակ ՜
հագուստը այն ,որ կողպում է ոտքերս
արձակվում է հոգիս
միթե անձրևները անմտություն չեն
կյանքը վառվում է մոխրամաններում
և ոչ ոք չի հաշվում հիշողությունները
ես քնել եմ քսանից ավել անգամ ՜
քեզ չունենալու սպասումը քարշ եմ տվել անկողիներում
և քո մասին ոչինչ չեմ գտել՜

ծխվում են ՜ օդում մնացած կիսակյանքը
ես հիվանդ չեմ
ես ազատ եմ ՜

բացվում է վերնաշապիկս
ինչ-որ մեկի կեղտոտ շուրթերը գրկում են վիզս
ես ատում եմ կիրքը
կիքրը խմվում է
ծխվում է

ինչ-որ մեկի ձեռքերը գրկում են մեջքս
և սառնամանիքին թաց տաքություն է վառվում մաշկիս
ես ծխախոտ եմ
ու ծխում են

այն ինչ-որ մեկը տնքում է թաքուն
ժամանակը արագ է վազում
իսկ ագռավները թաց անձրևից թրջված
պատուհանագոքին նայում են տապալումս

ծխում եմ ՜

մերկ ազատություն՜
և ոչ մի բազմոց չի տեղավորում մարմինս
որը քեզ տանում է

մի կեսս չկա
մի կեսս չկա
մի կեսս չկա ՜
և ես երաժշտություն եմ
որ հնչում է երեկոյան .
մարմինս պարում է իմ տխրությունը ՜

հոգնել եմ ՜

ցավի մասին պատմելուց ...

սև ՜
սև ՜
ես սև եմ ծխում

կորել եմ ճշմարտության մեջ
ես քսան անգամ քնել եմ ուրիշների հետ
և քեզ չեմ գտել ....

դու մաշկս ես
ոտքերս
մատերս

աղոթքները չեն փրկում

սատանան ներեց ինձ ՜
Աստված ներեց ինձ ՜

իսկ ես ՜ .......................................


միթե չես լսում
ես ձեզ հետ եմ ՝
ովքեր պարում են ցավից..........


Վեն Մաքելվին





Tuesday 24 April 2018

Վեն Մաքելվին ՝ Հիվանդ Մայրս .........






-ես դա լավ եմ հիշում .ես առաջին անգամ խղճացի քեզ ,թվում էր թե դու փոքրիկ ենթատեքստ ես ,գիրք որ կարելի էր հենել կրծքավանդակին ու քննել ,արթնանալ ու դարձյալ կարդալ ,այն հույսով ,որ կհասկանամ .

քեզ առաջին անգամ խղճացի ,երբ նման էիր որբ աղջկա,մատերդ այնքան բարկ էին ,և այնքան խղճալի հայացքով էր բռնել այն երկու կոպեկը ,որն այնքան պետք էր քեզ այդ պահին ,անգամ ես գիտեի ,որ դրանով չես կարող հագեցնել սովածությունը ,որը տան պատերի ներսում էր ,որը տան պատերի մեջ ներծծված էր խոնավության պես .

Ես զգում էի,որ ատում էիր հորդ ,դու քո փոքրիկ հայացքով դա ամեն կերպ ներս էիր կողպում ,բայց դա զգացվում էր քո դողից ,ատում էիր հորդ ,և ամանաչում էիր ցույց տալ դա .

Հիշում եմ ,ինչպես էիր խնդրում պարտքով այդ երկու կտոր հացը ,պանիրը ,մի երկու կանֆետ ,կես կիլոգրամ շաքարավազ ,և էժանագին թեյը ,բայց խանութպանը հոգնել էր ուսերին վերցնել նաև քո ընտանիքի քչավորությունը ,դու ատում էիր խանութ պանին ,այն պատճառով ,որ նա երևի թե սոված փորով չէր քնում ,ու արթնանաում էր .

իսկ դու առաջին անգամ չէիր ուզում արթնանալ ,չմտածելով անգամ որ չես քնել .

հիշում եմ քո երեխայական ու մաքուր դեմքը,որի տակ մեծանում էր հսկայական ուժը ,կյանքի ամեն մի հարվածից թերևս մեծանում էր ինքդ քո հանդեպ ունեցած հարգանքը ,դու եզակի էր այնքանով ,որքանով որ կարողանում էր տառապանենքերը կլանել ինքդ քո մեջ ,որը դանդաղ վերածվում էր արժանապատվության .

ես դա լավ եմ հիշում,քո երազանքները ,թերևս դու միշտ երազում էիր մեծագույնի մասին ,ատում էր կյանքում թուլթյունը ,ատում էիր լացն ու կոցը ,բայց նաև հիշում եմ քո եզակի դերասանական խաղը ,քո մեջ մեծանում էր սատանան,բայց արդարամիտ էիր ...

և ինչ ես մտածում ,դու միշտ մտածում ես .

- ձեռքերս են մտածում,այնքան խեղճ եմ զգում ինձ  ,այս մատերս սահում են դատարակ թղթերի վրա ,ու դրանք չեն լցնում ,բայց այնքան բան ունեմ գրելու ,խոսելու ,ախր այս մատերը ...խեղդվում եմ ,ասես հոգիս հասել է մատերիս ծայրը,ու խցկվել է ,ճզվել է .
ձեռքս կբռնես ,երբ դրանք այլևս չկարողանան շարժվել ,դու էլ ես վախենում,դու հանդուրժում ես իմ բարդ բնավորությունը ,որովհետև ես այժմ գեղեցիկ եմ ,երիտասարդ ,դու դա ես սիրում իմ մեջ ,բայց վախենում ես ,որ սերդ կմահանա ,մազերիս մեջ հայտնված ամեն մի սպիտակ մազի հետ կսևանա ,վախենում ես չէ ,ես էլ եմ վախենում ...ոչինչ հավերժ չէ .ու երբ ցավը ավարտվի ,կծագի լուսաբացը ,և ոչ ոք այդպես էլ,չի խոսի մեր կարևորությունների մասին ,դու կմոռանաս իմ երեխայական դեմքը ,ձեռքիս մեջ երկու կոպեկը ,ատելությունս հորս հանդեպ ,ատելությունս մորս հիվանդության հանդեպ ,սոված գլխիս մասին կմոռանաս ...իսկ մատերս երբեք չեն մոռանա ,բռնած երկու կոպեկը ,զսպված ատելությունը ,մորս հիվանդության անկարողությունը .մատերս են մեղավոր ....

և ես կպատմեմ քեզ ....

Երկու օր էր տանջվում էի .
անքնությունը սպանում է ինձ .հասանում ես ,որ այլևս նյարդային համակարգս այլևս չի կարող դիմանալ .Մարգոն ասում է շատ եմ հյուծվել ,և դա հրաշալի է ,վերջապես հիվանդությունը սկսկսում է ազդել ,և ես թուլանում եմ .
թուլանում եմ .
այնքան ձգված եղել ու ուժեղ ,որ հոգնել են մկաններս ,իրոք ուզում եմ թուլանալ .
ընկնել մոռացության մեջ,ու կորել ,մոլորվել ֆիզիկական ցավերի մեջ .
Տարիներ անց ,ի վերջո ցավագին տառապանքները ,իրենց գործը արեցին ,հոգու ցավը այդպիսին է ,նա վերջապես ներխուժում է մկաներիդ մեջ ,երակներիդ մեջ ,ու սպանում է դանդաղ մարմինդ ,սպանում է ուժերդ ...
բայց դա մի կողմ սիրելիս ...
Ես շատ բան տվեցի ընտանիքիս .
Ամբողջ աշխարհի սերը ,առողջությունս ,երիտասարդությունս .և դա ոչ թե նրա համար ,որ պարտականություն էր ,ես խղճում էի նրանց.
ես հենարան էի .
Գլխիս մեջ մայրս է ապրում ,բայց ոչ թե հիվանդ ,այլ իմ պատկերացմամաբ ,նա այնտեղ հավերժ է ապրում ,ձեռքերի մեջ գրկած ինձ ,ու նա կանգնած է կյանքին զուգահեռ ,գլխիս մեջ ես չեմ վախենում .դա խաղաղ մի երաժշտություն է .
հնչում է ասես երակներիս մեջ .
նայիր դեմքիս .չէ ատում եմ խեղճությունը .ես դրան արժանի չեմ .մի գնդակահարի ինձ ,քո լռությամբ ու խղճահարությամբ .մի գնդակահարի.
հասկանում ես ,փողոցներում ուժասպառ դեմքեր ,մարդիկ հոգնել են ,հոգնել են հայացքներ նետելուց ,գլուխները կախ հեռանում են .ինչ-որ մեկը այլևս չի սպասում ինչ-որ մեկին .այս փողոցի դեմքը իմն է ,և դու ես եմ ,ես ատում եմ թուլությունը.դու ինձ ես գնդկահարում քո խղճահարությամբ .դադարեցրու դա . սպանում ես ինձ .

-Դու պետք է գնաս ,նայիր ինձ ,նայիր աչքերիս մեջ ,ասում եմ պետք է գնաս .

-ուր ,ասա ուր .եթե այս աշխարհը որից ես փախչում եմ ,իմ ներսում է .ուր .դարձյալ ինձ կապկպելու են թելերով ,երակներիս մեջ խցկելու են ազնգայացում .
ուր գնամ ,եթե բոլոր ենթատեքստերը վաղուց իմ մեջ բացված են ,և մենակությունը իմ ճանապարհն է .այս պահին անգամ դու ուզում ես ,որ գնամ .

Գրկեց ինձ .գլուխս դրեց ուսերին ,ականջներիս մեջ ոչինչ չասեց ,բայց գիտեի ,վստահ էի ,որ բան ունի ասելու.բայց լռությունը կապեց ձայնային տատանումների հետ .ու ես խլանում էի ,խլանում էի .անմտություն էր խնդրել ,որ նա խոսի .
չէ որ այս կյանքում .լռությունը փախուստ է .

-Գնում ես .

հետ հետ գնաց ,դարձյալ խղճահարությամբ նայեց վրաս .
ես մնացի սենյակի մեջետեղում .պատուհանից դուրս գարուն ,արևը այնքան տաք էր գրկել օդը ,և թռչունները ծլվլում էին ,վարագաույրները այնքան գեղեցիկ էին շարժվում օդում ,և այդ տեսարանի մեջ ցավագինը իմ մարմինն էր .

նա գնում էր .

թուլությունը այնքան արագաորեն էր ծածակվում ինձ ,ես մնացի խեղճ .մնացի կանգնած .

նա գնում էր .

մատերիս մեջ ճզմված հոգիս ,թուլանում էր .

և ինձ կապկպեցի .ես հանգիստ էի ,երակներիս մեջ խցկեցին անզգայացումը .
և ինչպես կարող է որովևէ անզգայացում իմ մեջ սպաներ զգացումները ,եթե հոգիս էր զգացել .
ես մաշկիս վրա զգում էի այդ սուր ծակոցը ,որը պետք է քնեցներ ինձ ,և ինչպես կարող էի հոգեպես քնել ,երբ մենակության զգացումը ,դարձյալ իմ վրա էր հենվել .

դարձյալ հիշեցի ընտանիքս ...
ամենից շատ մորս .
ես չեմ կարողանում խոսել մորս մասին .
ես նրան ամենից շատ եմ սիրում .
չեմ կարողանում խոսել մորս մասին ,ոչ թե այն պատճառով ,որ ցավոտ է .
այլ զայրույթից չեմ կարողանում խոսել.
թուլության հոտը երբ տարածվում էր տան մեջ,ջղաձգվում էի ,ատում էի նրա թուլությունը ,չպատկերացնելով անգամ ,որ այդ մարմնի մեջ հիվանդությունը այնքան խիտ էր տեղավորված ,որ նրա մատերը այլևս սառն էին ,նրա մեջքը կորացել էր ,իսկ ոտքերը այնքան թույլ էին ,որ նա այլևս չէր կարողանում պատուհանի մոտ կանգած սպասել ինձ ,հետևել իմ ճանապարհին ...
Աստված իմ ատում էի այդ թուլությունը.
ցավը թուլություն չէր .դա զգացում էր ,պետք է աչքերդ փակեիր ու տրվեիր դրան .
ցավը ամենամեծ ճշմարտությունն էր ,որ կարող էի զգալ .և դա իրոք սքանչելի էր ,այն չէիր կորղ տեսնել ,չգիտեիր նրա ձևը ,գույնը .բայց կարող էիր զգալ .զգալ .՜՜

վերջապես դեղերը ազդում էին .մտքերը հավաքվում էին դարձյալ գլխիս մեջ ,այն ցրիվ տալիս ,հետո դանդաղ հանդատրվում .դարձյալ ինձ մատնելով դատարկության .

ես քնեցի.....

______________________________________

և  տուն մտա  .Մայրս նստած էր անկողնում .ուսերին գցած ծածակոցը ,ծանր էր շնչում .
ոչինչ չասացի .սովորականի պես կոշիկներս հանեցի ,վերարկուս կախեցի .ոտքերս ցավում էր .
հետո նստեցի բազմոցին .ծխում էի .իսկ մայրս ննջարանում էր հազում էր .
մտածում էի ծխախոտը ավելի էր նրա հազը բորբոքում .պատուհանը բացեցի ,մտածում էի ,որ նա կմրսի .ազատությունից զրկված էի տանը ,և դա ինձ զայրացնում էր .քայլում էի տան մեջ ,մտածելով ,որ մի պատրված կգտնվի ու կխոսեմ նրա հետ .
Ասացի ՝- Այսօր հրաժարական տվեց .
նա ոգևորվեց երբ խոսեցի ,երկար ժամանակ չէի խոսել .
սկսեց խոսել .միքիչ երկրից ,հետո ինքն իրենից ,թե այստեղն է ցավում ,թե այնտեղն է ցավում .
ես մի կերպ էի պահում ինձ ,որ զայրույթը դուրս չգա խոսքերիս մեջից .դա դեռ շարունակում էր .
-դե բավական է ,քեզ ասացի զանգիր հասկանանք ,որտեղից և ինչու է գալիս քո հազը .
նա լռեց ,նորից կախեց գլուխը .
-չէ չէ .
-ինչը չէ ,դե բավական է ամեն անգամ խեղճանաս .այսքան բաների միջով ,որ դու ես անցել պետք է հիմա գլուխդ բարձր քայլես.
-դու չես հասկանում ,ցավում է .
-ինչդ է ցավում ,դե խոսիր ,որ հասկանամ .
-գնա հաց կեր .
-գնամ հաց ուտեմ ,ու դեռ ասում ես հաց ուտեմ .արդեն կուշտ եմ .

նա ավելի ծածկվեց ..նա այնքան հանդուրժող էր .նա խոսքերս վերցնում էր կլանում էր իր մեջ ,ու ցավի հետ տանում .իսկ ես դեռ շարունակում էի զայրույթով խոսել ,նա դեռ կլանում էր ,տանում էր ցավի հետ .որը երևի թե այնքան սուր էր .

մի քանի օր անվերջ նրան տեսնում էի նստած անկողնում ,հազը այնքան խորն էր ,ոչ մի դեղ չէր օգնում նրան ,իսկ ես դեռ շարունակում էի ծխել ,բաց պահել պատուհանները .
տանը հիվանդություն էր շրջում ,և այն մորս տեսքն ուներ ,մորս ձայնը .

իսկ ես դեռ հա դեռ ծխում էի ,բաց պահելով պատուհանները .

իսկ նրա դեմքի գույնը դադնաղ դեղնում էր ,դանդաղ կլանվում էր նա ցավի մեջ ,և ցավը կլանում էր իր մեջ .առացն որևէ բառի..տանում էր ծխախոտի սուր հոտը ,պատուհանների փչող գարնանային  սառը քամիները .


ես գուցե մի օր կկարոտեմ նրա այդ լռությունը,նրա խեղճությունը .ես չգիտեմ այդ օրը ինչ եմ անելու ,գուցե լաց եմ լինելու,թաքուն ամանչելու եմ .դանդաղ կրոցնելու եմ ինքնությունս ,ցավի մեջ եմ կլանվելու .տաք եմ լինելու ցավով ,իսկ հետո կանցնի ժամանակ .և կկարոտեմ նրան .այդ անգամ ավելի խորը .ու ինքս ինձ մեղավոր կզգամ ,որ նրա կոր մեջքը ավելի երկար չեմ տրորել .ու կամանչեմ թաքուն ,բաց պատուհանների և ծխախոտի ծխի համար .....
___________________________________________

արթնացա ......

գարուն էր .այնքան գեղեցիկ էր կանաչը ծաղկում .բոլորը երջանիկ էին .
ես էլ էի փոքր ինչ երջանի մնացածի երջանկության համար .
հիվանդանոցի պատուհաններից նայում էի գրեթե կապույտ երկնքին .
և մտածում էի ...
այնքան լույս կար այս առավոտվա մեջ .
մենք լույս ենք .
լույս ենք .
որ մութ է փնտրում ....


ոչ ոք իսկապես չէր հասկանալու ......

Վերջ ՜ ..............................



Հեղինակային իրավունքները պատկանում են ՝ Վեն Մաքելվինին (Վանիկ Հովակիմյանին)











Tuesday 17 April 2018

Մաքելվինյան Դրամա .......



Վերկաց Փոքրիկ
վաղուց ագռավները գրկել են ուսերդ
և վաղուց գիշերը հեգնում է մերկ մարմնիդ
տանուլ ես տվել
և ցավում է օդը սենյակի
հեռվում երգում է  լռությունը .
դանդաղ փոքրիկ
կյանքը հոսում է քո երակներում
մահը հոսում է քո երակներում
և դու բազմակետ մեջտեղում
մոռացված ՜
քեզանից այն կողմ խոսքերը վերջանում են
սկսկվում են նյարդերը
և ես դիպչում եմ քո մաշկին
դանդաղ փոքրիկ ՜
մտքերդ վաղուց ցնդվել են
տեղավորվել են բաժակի տրամագծի մեջ
և հարբվել են գնացել են ՜
երամների հետ փախնում են ...

արթացիր փոքրիկ
երամները վաղուց են երևում երկնքում
գրեթե սպիտակ լույս
և դեղնավուն խմիչք
փոքրս՜ այն քեզ կլանում է
երակներդ ցցվել են գլխիդ
մտքերը եռում են ներսում
և գրեթե սև մի վերարակու չի ծածակում մարմինդ մերկ
թրչունները վաղուց են փախչում
դու ինքդ քո մեջ ես տրորովում
և փլվում են շուրջը
ամբոխը թաց աչքերով ուտում է հոգիդ
միթե չես լսում ոնց ես ճմրթվում
հագնվում մաշկիդ
և ինչ տեսարան ՜
վերնաշապիկդ չի ծածակում վերքերդ թաքուն
և ցավում է
լսում ես ոնց է ցավում
երակներդ որ եռում են քո ծանրությունից
ինչպես ես ինքդ քեզ
և ինչպես ես ինքդ քեզ քարշ տալիս գիշերներում
լույսս ես որ մութ է փնտրում ...

դանդաղ փոքրիկ ՜
շուրթերդ տրորովում են դառը համից
դանդաղ կումերից դու հոգնել ես
և կյանքը խմում ես ինչպես հնեցված չգիտեմ թե ինչ
դանդաղ փոքրիկ
ու կբացվի առավոտը
երամները կփախչեն
մտքերդ նրանց հետ
թարմ օդը կհամբուրի մատերդ
և պատուհանիցդ լույսս ներս կմտնի
դու որ մութն ես այն քեզ կգտնի ...

խմիր փոքրիկ երաժշտությունը
բառերը ծամիր
կյանքը չի մարսվում
լուսաբացին մութն է ձգվում
և բոլորը կլռեն թաքուն խոսելու համար
այսօր մի լռիր
համր ձևացիր
քո լռությունը ծամում է ինձ
ատամների արանքում պահում
հետո ծխում որ մարսվեմ
մի կեր հոգիս ՜
փոքրիկ .....

դու բազմակետ ես մարմնիս վրա
հոգիս քեզանից հետո է սկսկվում ...

երամները վաղուց են փախնում
դու չես երևում վերևներից
գոյությունդ չեն զգում
վազիր փոքրիկ ՜
հոգնել ես որովհետև ցավում է
ցավում է որովհետև զգում ես
զգում ես որովհետև դա կոչում է
կոչում է որովհետև վաստակել ես
վաստակել ես
որովհետև անցել ես դրա միջով
անցել ես
որովհետև կյանքդ դա է
կյանք դա է որովհետև բազմակետ ես
բազմակետ ես որովհետև գոյություն չունես
չունես գոյություն
որովհետև քնել ես
քնել ես որովհետև ցավում է .....

վազում ես փոքրիկ ՝
Նորից դանդաղում է ընթացքը
կանգնում ես նորից
բայց շտապում ես
շտապում ես
որովհետև սպասում ես
 սպասում ես
որովհետև գիտես որ չի լինի
չի լինի
չի լինի`
որովհետև ոչինչ չի լինի
 ժամանակը վազում է

չես կարող կանգնել
վառվում ես
որովհետև ցավում է
վառվում ես ինքդ քո ծանրությունից փոքրիկ ...

ցավում է

անջատեք այդ լույսը ՜

մենք լույս ենք
մենք լույս ենք
որ մութ է փնտրում ....

փոքրիկ .......

Wednesday 11 April 2018

Ցնցված Գլուխ...........



Թույլ տուր ընկնել
այն հաղթանակաները որ մաշկիս տակ եմ տանում
հյուծել է հոգիս
և պատերազմներ որ վաղուց խլում են ինձ քեզանից
և թույլ տուր ընկնել
գրկիդ մեջ թաց
և խորասուզվել ահագին խորը
ենթատեքստերը խրվել են մարմնիս մեջ
և հիվանդագին լուսաբաց կա
որ մահվան գույն ունի .
դեղնավուն քաղաք
ամենուր դեղին
և սարսափելի հոտ
փթում է կիրքը
թույլ տուր ընկնեմ
քո թաց գրկի մեջ
փոքրիկս ՜
պոկվել քեզանից
և պահել քեզ գրպանի մեջ
որքան դժվար է հարբել առանց քեզ .
ընկնել բաղտի քմահաճույքին և տանել քաղաքն անքեզ

ծխիր մատերս .
չոր այգիները կան մատերիս մեջ փաթաթված
և ես էլ եմ չորանում
ծխիր մարմնիս քո չլինելիությունը
և որքան բարդ է զգալ ՜
զգում ես ՜
որքան բարդ է հարբել առանց քեզ

փոքրիկս ՜
ես չեմ կարող տուն գնալ
քո ոտնաձայներ են անձայն ողողում ականջներս
և մի տխուր
սարսափելի տխուր երաժշտությունը պոկում մազերս
ցավում է ՜...

միթե դարձյալ չես լսում հոգիս ոնց է ճմրթվում
դատարակ ծոցագրպան
այնքան ծանր է տանել քեզ
քեզ չունենալով
և որքան խիտ է մենությունը օդում
և խուց խուց ~
քաղաքն անքեզ
և դարձյալ խուց

կիսալուսաբաց
կիսաբացված տաբատ
կիսաբացված վերնաշապիկ
և որքան դժվար է զգալ քեզ հոգում
և չզգալ մատերդ մարմնիս

կիսաբացված սիրտ
չոր ու խամրած հայացք
տրամագիծ
մտքերս մեծացնում են գլուխս
այն հասնում է ենթադրյալ քո գրկի մեջ
և որքան դժվար է ուղեղում տանել քեզ
ու գլխով չհենվել քո ծոցագրպանին

ծխում են մեզ....
ինձ քո մասին մտքեր
քեզ այն մեկը .
ու ինչ ափսոս որ մոխրամանները չեն դատարկվում

և ֆիլմը չի վերջանում
չկա սցենար
չկա խաղ
և չկա ոչինչ ու ոչինչ
ամեն ինչ դատարկություն

միթե չես լսում հոգիս ոնց է ճմրթվում .

և մենք կապրենք .
և մենք կապրենք
այն հազարավոր պատերազմներից հետո
ցնցված գլխով էլի կմտածենք
և դարձյալ կարթնանաք այն ծանր քնից
ծածակված մենակությամբ
դուրս կգանք փողոց
դարձյալ կապրենք
ցնցված գլխով էլի կմտածենք
իրար ունենալու
և հիմիկվա իրար չունենալու
մասին ՜......

և մենք կապրենք
որոշ ժամանակ անց .....

ինքներս մեզ խոստացած ՝
որ երբեք այլևս ......................

կապրենք ՜ .......

էլի կապրենք երազներից կախված
հարբած իրականությունից
հիվանդացած մենությունից
պինդ պինդ կոճկված անսեռ ամբոխից
էլի կապրենք կլոր քաղաքում
ինքներս մեզ խոստացած
ինքներս մեզ մաշկի տակ բանտարկած
լռություն կերած
ու բառեր տաք տաք խմած
կլռենք կապրենք ՜

փոքրիկս

կապրենք .
և թաքուն կամանաչենք
էն թաքուն պահված թուլությունից
էն թաքուն պահված հիվանդությունից
մի օր մեզանից էլ կամանչենք

ու ինչ ....՜

դուրս կգանք փողոց
ուժեղ մարդու համբավը հագած դեմքին
դուրս կգանք փողոց
կլվանանք ամեն ինչ ու կգրկենք դատակությունը
ես
դու

հպարտություն ՝
որ սուր ասեղի պես կծակի հիշողությունը
կպայթի անցյալը
ոչինչ

կապրենք ...

Փոքրիկս .......

Friday 9 March 2018

Թևերս ..................



և ցավում է մարմինս
չքնած աչքերը տրորվում են ներսից
անազատության հսկայական բեռ է նեղում ուսերս
թռչուները հոգնում են այն հազար թռիչքներից
որոնք ոչ մի տեղ չեն տանում նրանց
և կտուրներից թափվում է արևը
լուսաբացից ուշանում են երազները
և աչքերիս վրա ամեն մի թարթին մնում են կիսված
և հոգոցները չեն փրկում ոչինչ
տապալվում է մատերը մարմնի
այն հատվածին
որտեղ բացակայում է թևերս
ջանում եմ ամեն մի գնով
ննջել լուսաբցին .
կիսաքուն տանջանք
և ցավը նույնքան մոտիկ
կարված մաշկիս
և աչքերիս ամեն մի թարթի գնով
ուշանում եմ ՜
նեղ է մարմինս
և թաց է աչքերս
և անձրևում է հայացքս ....


կիսանջատված նյարդերը
որոնք ինձ  ստիպում են
տապալվել անկողնում
ու մոռանալ կյանքը
որը եռում էր գիշերը երեկ
երբ ոչինչ չէր փրկում ինքնատառապանքից
երբ մտքերի առատ տենդից
ջանում էի ամեն մի գնով
ինքս ինձ ուղղել
ինքս ինձ հրել
քայլերից հոգնած ....

 հոգոցները չեն փրկում ոչինչ
լռությունն էլ ոչինչ չի փրկում
և ոչ ոք չի հասկանում քունը այն
որ տապալվել է աչքերիս վրա
մահ է թվում ինձ  ներսից
և մահացել են բոլոր արթնացումները
և արթնանալու թափը կոտրվել է մատերիս
և թուլույթյունը նույնքան հաճելի և նույնանքան կատաղի
և ջանում եմ  անկողնուց պոկել մարմինս սև
որը վաղուց է ինչ
չի թոթափվել
և չի ընծայվել
իբրև պաշարմունք
հանուն գիշերի
և հանուն կրքի ...

մարմինս այս  բորբոքվել է
անկողիներում
մենակության սուր ասեղներից
և քորոց ներսից
որ ոչ մաշկիս է 
և ոչ հոգուս
օդում է այն
որ շնչում եմ 

և աստիճանները
որ լվանում են
ցած եմ գլորվում ինչպես մի հնամաշ հիշողություն
որ ցնցվում է չհիշվելուց
այն մեկամեկին
որ մոռացել է արթնանցնել ինձ
ինքն իրենից ....


գնաց ՜....

կիսանջատված լույսեր
և քաղաքներ անքեզ
հոգիս եռում է քո մատերի չլինելուց
բառերը այն որ կար
կոտրվել է
փշուր ՜ փշուր՜
վառվում է գիշերը
թաց է պատերը
թաց է առաստաղը
թաց է մատերս
և մարմինս լաց է լինում
իսկ գլուխս հոգնել է պատկերներից
որոնք ծխախոտի նման ներս եմ քաշում
ու մեկ կումերով դուրս եմ բերում
և ներսս չի դատարկվում
և լսում եմ դանդաղ
թե հոգիս ոնց  է ճմրթվում
և դա նման է երեկոյի տխուր ջազզին
իսկ բառերը չկան
մոլորված են ...

ցավում է մարմինս
և աչքերս չքնելուց
որքան բարդ է բաց աչքերով լուսաբացին
երազել քունը
և ես նայում եմ թռչուններին
լաց եմ լինում
ամենից շատ ցավում է մարմնիս այն մասը
որտեղ բացակայում է թևերս

գլորվում եմ
աչքերս փակ
հիշության նման
ու ցավում է չհշվելուց
այն մեկից
որի թեթև մտքին ծայրին
ճոճորվում եմ
և պահի տակ անցնում

սովորեցրու ինձ
այն բարդը
որ հիշությունները պահի տակ են
և գնում եմ ....

ցած եմ գլորվում ինչպես մի հնամաշ հիշողություն
որ ցնցվում է չհիշվելուց
այն մեկամեկին
որ մոռացել է արթնանցնել ինձ
ինքն իրենից ....

ցավում է
այն մասը
որտեղ բացակայում է թերևս ....

այսքանը սիրելսի ՜.................