Ես լքված եմ ,այնպես ինչպես լքվում էր Սատնանան՝ ,երբ սեր դարձած Աստվածը քարշ տալով դուրս էր նետում երկնքից ...Լքված եմ նրա պես . Չէ որ նա չարանում էր այն մտքից միայն ՝ որ Աստված սիրում էր բոլորին ,ու նրանել անգամ . Այո ՝ ես լքված եմ .նույնքան պարզ մի տրամաբանությամբ ,բայց լռում եմ .ինչպես լռում է սատանան .նա լռում է սիրո մասին .
Բայց արի թողենք հանգիստ նրանց .. ու տապակվենք մեր չարածների ու արածների թողած հետքերի համար . Արի տապակվենք այնքան ,որ ժանգագույն մեր մարնից դուրս ծծվի քաոսը .դուրս գա վերջապես այն տեղատարափ կծկումը ,որ հեղեղի նման միջև ոսկարծուծս խեղդամահ է անում .սպանում . Արի այս գիշեր լռության կամոք ,շուրջ պար բռնենք իբրև դիվային ու հրեշային մանր մունր արածներ .շուրջ պար բռնենք ցավերիս համար .ու պարենք ցավից .այնքան ու այնքան միջև ոտքերիցս թարախի նման դուրս ծծվի քաոսը ...տառապյալի տառապանքով մաշկիցս դուրս պոկվի վերջապես տառապնքը .որ գրկել է ինձ ...
հասկանում ես ՝ Դու ինձ չես սիրում .որովհետև դու սիրում ես բոլորին .և ինչպես ներեմ քեզ .եթե այս գիշեր անկողնիս մեջ մենակ եմ տապակվում ,կրքի ցավից մասնատվում .ու խելառ գժի պես ինքս ինձ տրվում . եվ ինչպես ներեմ .լուսաբացին մեջքս համբուրող ու վիզս գրկող քո ոչ մի հատիկ շունչը չեմ զգում .ես քեզ չեմ ներում .ինչպես ներեմ եթե ցերեկվա ամառվա կեսին .կծկվում եմ ծանրոցների ու վերմակների տակ .որ ներսս չմրսի .քեզ չունենալու անտանելի իրականությունից .
ինչպես ներեմ .եթե ծովից ծով այս աշխարհիս մեջ .ինձ գրկող ու օրորող ոչ մի ձեռք ու գիրկ չկա .և չեմ ներում .զուտ այս ամենի համար . Որովհետև ես լքված եմ .հեքիաթաի չարի նման .ով առանձնապես չար չէր ,բայց հարմարել չէր մարդկությանը . որովհետև աշխարհիս խորքում ցավի գրկում .օրորովում էր այնպես ՝ կրքոտ ու սիրուն .որ եթե շատերին ընդամենը տիրում էին ու շինում .նրա անվերջ համբուրել էին ուզում .որովհետև խորքը խորն էր .բերանից էր թափվում հոգին .դրա համարել հեքիաթի չարն էր .նրան չէին սիրում ...որովհետև շատերը նրան անվերջ համբուրել էին ուզում .... Բայց լռության կամոք.արի շուրջ պար բռենքն ...ես նրանց հետ եմ .ովքեր պարում են ցավից ...ՋԱՆ..............
No comments:
Post a Comment