Շնչում է ,շնչում է լուռ ,շնչում է բայց կոպիտ,շնչում է բայց մի կերպ,շնչում է ,բայց արդյո՞ք շնչում է ...Մոդի շնչում եմ ,չ՛է Մոդիս ,չեմ շնչում ,լոկ շնչում եմ ....քարացած շուրթերս մի կերպ են շարժվում ,մի կերպ են հպվում քո շուրթերին ,մի կերպ համբուրում քեզ Մոդի , Մոդի գիտես ինչո՞ւ ,քանզի անձրևում է,տես անձրևում է ,չէ Մոդի ,ոչինչ չեմ զգում ,գրկի՛ր ինձ Մոդի ,այնքան ունեմ քո այդ խենթ հոտի կարիքը ,գրկի՛ր ու հենի՛ր ինձ կրծքերիդ ,գլուխս շոյիր ,այնպես կարծես մի մանուկ լինեմ քո գրկում ,համբուրիր Մոդի ,համբուրիր հոգնած գլուխս ,թող արցունքներս գլորվեն կամանց-կամանց .
Մոդի ուզում եմ արտասվել գրկիդ մեջ ,էհհհհհհ՜հ Մոդի ,ուզում եմ թաթախվել քո կրծքերի մեջ ,ու սավառնել այնտեղ ,լոկ մոլորվել ,գլուխս կորցրած մոլորվել այնտեղ ,ու հարբել ինձ պատկանող այդ հոտիդ մեջ ,այդ բույրիդ մեջ,ու խենթանալ Մոդի ,խենթանալ ՀՈԳԻՍ ....
Շնչում եմ մոդի ,թոքերս լցված են գիտես,լցված են հիշողություներս սպանող թմարնյութով,բայց Մոդի ,Մոդիս ,չսպանվեց ոչինչ ,ու հիշողության հետ նաև սկսկեց տանջել ինձ թմրեցնող ցավը Մոդի ........ՄՈԴԻՍ ............... ցավում է ,ձեռքդ բե՛ր ,ահա այստեղ ,զգու՞մ ես Մոդի ,ցավում է ,զգու՞մ ես ,թե ոնց է սպանում Մոդի ,զգում ես չ՞է ...
չէ Մոդի չես զգում ,դու չես զգում ,քանզի վախենում ես զգալ տվացդ ցավը Մոդիս ,վախենում ես չ՞է ,չէ վախենում ես չ՞է Մոդի ......
կյանքը մի թաթերաբեմ է դարձել ,իսկ ես մի դերասան ,Մոդի ինչո՞ւ ոչ ոք չի լռում ,բոլորը միայն սուլում են ու ծափահարում ,իսկ հոգիս տենչում է լռություն ,Մոդի լռություն եմ ուզում ,չկա ,գոյություն չունի այդ լռությունը ,խեղդվում եմ արդեն այս աղաղակից ,այս տանջող աղաղակից ու ճիչերից ,Մոդի,իմ սիրելի Մոդի ,գիտես ,ես ել հարբեցող դարձել ,ինչպե՞ս չխմեմ ,երբ շուրջ բոլորս հարբած են ապրում ,ինչպե՞ս չտրվել գինինուն ,երբ շուրջ բոլորս ,գինովցաց են ,ու չեն հասկանում թե ինչ են անում ....
Մոդի թմրել եմ ,չկամ ,կա լոկ մարմին ,որի մեջ թմրացել է Անանունը ,որի մեջ սպառվել է Անանունը...
Մոդի ,հոգիս ,արի խաղանք նորից ,բայց այս անգամ դու եղիր հ՞ա իմ խաղալիքը,թող ես խաղամ ,այս անգամ ես լինեմ խաղացող իսկ դու ,իսկ դու տառապող.
Մոդի ,դէ ինչ ,տես նայում են մեզ,տես ծափահարում են Մոդի ,տե՛ս,դե ինչ ցույց տուր տառապանքը ,ցույց տուր թե ինչպես են տառապում ,իսկ ես ցույց կտամ թե ինչպես են խաղում ....չէ մոդիս ,ոչինչ չի լինի ,ու չի ստացվի Հոգիս ,քանզի կյանքում միայն զգալուց հետո կարող ես անկեղծ ցույց տալ այն ամենը ,ինչը զգում ես Մոդի ...
ես բնավել եմ չեմ կարող խաղացող լինել ,քանզի մոդի ,ես չեմ խաղում ,իսկ դու բնավել չես կարող ցույց տալ թե ինչպես են տառապում ,լոկ միայն այն պատճառով ,որ այդպես ել չզգացիր ,թե ինչես զգում ,երբ լոկ խաղալիք ես լինում Մոդի .............
դե տես մոդի ,տես ինչպես եմ տառապում .........
դամ ,դամբ դում ,սկսվում է քայլը ,այստեղ լոկ դիմակահանդես է ,ես դիմակ չունեմ ,բոլորը դիմակ ունեն բացի ինձանից ,դու անգամ դու տես դիմակ ունես Մոդի ,ու սկսկվում է դիմակահանդեսը ,բոլորի դեմքերը փակված են ճոխ դիմակներով Մոդի ,ու սկսկվում է տառապանքը ,վախը ,անակարողությունը ,որը քեզ ստորացնում է ,դու միայանակ ես ,բայց շուրջ բոլորը վխտում են ,շուրջ բոլորը լցված են,ու սկսկվում է նայիր մոդի ինչպես է սկսկվում տառապանքը ........
ես փնտրում եմ քեզ ,բայց չկաս ,թաքնվել ես այդ քո ճոխ դիմակի տակ ,ես զգում եմ որ կաս ,բայց ին՞չ ,քո դիմակը այնքան գեղեցիկ է ,որ չեմ կարողանում տեսնել իսակական գեղեցկությունդ ,ու ակամայից սկսկում եմ սիրահարվել ,քեզ ,մարմնիդ ,ուզում եմ հենվել ուսերիդ ,ու վիզդ համբյուրելով իջնեմ միջ ոտքերդ ,սիրահարվել եմ մոդի ,բայց քեզ չէ ,այլ լոկ քո ճոխ դիմակին ,ու ես տառապում եմ ,քրտնում եմ ,դուել ես սկսկում համբուրել ,դողում եմ ,տնքում եմ ,սպառվում են ուժերս ,դու տանում ե սինձ ,տանում կիրքը դեպի ,ու խեղդում այնտեղ մոդի ....
սա էր երազս
սա սեր չէ Մոդի ,ու դրանից եմ տառապում հոգիս ,կիրքը չի ապրեցնում հոգիս ,այլ սպանում է Մոդի ,սպանում է քիչ -քիչ այն զգացմունքները որոնք լոկ սիրոնեն պատկանում Մոդի .......
ու գիտես մոդի ,այդ դիմակահանդեսում իմ դիմակը ճանաչվեց ամենագեղեցիկը ,բայց ես դիմակ չունեի մոդի ,ունեի լոկ դեմք ,որից չուներ ոչ ոք այնտեղ ....ու հետապնդում են Մոդի ,հետապնդում են ինձ այդ դիմակավորները .........
գժվել եմ մոդիս .սա խենթություն չէ ,սա ,սա գժությունը ,որին տիրապետում են միայն գժերը ..........
մոդի տեսնե՞ս երբ է վերջանալու այս դիմակհանդեսը ,գիտես ուզում եմ ,պարկենք միասին ,միքիչ ,խոսենք ու հետո գրկենք իրար ախ Մոդի ,հոտդ էլի գրկեմ ,այնպես գրկեմ որ խեղդվի ու փշուր փշուր դառնա իմ գրկում Մոդի.
լավ Մոդի ,գիտես երազումս ,այդ դիմակահնդեսի վերջում ինչ եղավ,ես հասա մի պատի առաջ ու դիմակավորները սկսկեցին ուտել ու պատառոտել երսսս,ու ծծել ամբողջ արյունս .....
գժվում եմ չ՞է երևի մոդի ...
իսկ դու գիտես իրական կյանքում էլ ավելի վատ է մոդի ,գիտես իրականա կյանքում ուտում են հոգիս ,հասկանում ես ,հոգիս ավելին է մռմռում ,այդ կծած տեղերում մոդի ,արյունս վառվում է ,իրական կյանքում էլ ավելի վատ է մոդի...
կյանքը նման է դիմականդեսի որտեղ ապրում են հրեշներն ու հրեշտակաները ,իսկ դու գիտես այդ երկուսնել նույն են ,հրեշ հրշետակի դեմքով,հրեշտակ հրեշ հոգով սա է շուրջ մոդի ,սա է կյանքս Մոդիս...
իրականում ախ իրականում ոչինչ չկա հարգելիներս ,սա ընդամենը հորինված մի պատրանք էր ,որը նկարագրում է իրականությունը իմ ,Մոդի գոյություն չունի ,կամ կա գուցե ,Անանունի կողքին ,ես ուզում եմ լռեք ,չծափահարեք.այս ամենը երազս էր ,բայց այն այնքան նման է իմ կյանքին ,իրոք նման է ...
ու երբ բացեմ հոգիս ,կտեսնեք վերքերը իմ ,որոնք միջ այս պահը արնքամ են լինում ....
ցավում է ,ցավում է `........
եվ ավարտվեց դիմակահնդեսն ու թաթերախաղը :)
No comments:
Post a Comment