Սենյակս լցվել է ,լցվել է բայց ոչ քո ներկայությամբ ,լցվել է քո բացկայությամբ ,քո կարոտի զգացումով..
Ես քեզ զգում եմ ,ես զգում եմ քեզ իմ մարմնին ,ես զգում եմ քո անհոտ բույրը որը խենթացնում է իձն ,ու գրկում սառած մեջքս ,տաքացնում սառած մատներս ,ես զգում եմ քեզ ,բայց ոչ դա քո բացակությունն է ,ես քեզ հորինել եմ,այդ կերպ ,ինձ գրկած ,իմ մարմինին ,իմ շուրթերին քո շուրթերն եմ հորինել ,ու օդում խելագարի նման շուրթես այնպես եմ իրար տանում ու բերում ,որ թվում է ագահ փոթորկի պես քո շուրթերն եմ համբուրում ու չեմ հագենում .
Ես ատում եմ քեզ ,քեզ, որ ես եմ հորինել ,դու այդպիսին չես ,ես եմ քեզ պատկերել ու պատկերածիս սիրահարվել ,չ՛է չեմ սիրհավարել ,ու չեմ սիրում ,ես տարված ել չեմ ,ա՜խ պարզապես չգիտեմ ինչու ես քեզ ուզում ,որ լցվի սենյակս, ու լցվի, ոչ թե դատարկ ու լուռ քամիներով,այլ քո ներկայության բույրով,քո օծանելիքի ,քո օծանելիքի բույրով,ու գռգռի ինձ ,ու խենթացնի ,ու հարբեցնի ինձ .Ես քեզ եմ ուզում ....իմ գրկի մեջ ,իմ մարմինին ,իմ սրտի վրա քո կուրծքնեմ ուզում ,որ սիրտս քո սրտի պաղ ,ու անսիրտ միապաղաղ զարկը լսի, ու գրկի սիրտդ ,ես ուզում, ա՜խ ես քեզ եմ ուզում ,որ լինես այստեղ ,այս դատարկության մեջ լցվես ,ինչպես աշնան չոր տխրության մեջ անձրևն է լցվում ,ու արտասվում աշնան հետ ,միթ՞ե քեզ սիրում եմ ,իսկ միգուցե ոչ ,պարզապես կապվել եմ ,իսկ միգուցե ես քեզանից կիրքն եմ ուզում ,կամ չգիտե՝մ ,ա՜խ դու ինձ պետք ես ,ամեն վայրկյան ,ամեն մի օդի հետ ,ամեն մի լռության ու ճչի հետ ,դու ինձ պետք ես ,ամենուր ,անժամանակ ու անսպառ .
ես քեզ, ա՜խ չգիտեմ սիրում եմ ,ա՜խ գուցե կամ միգուցե չեմ սիրում, ու չեմել կապվել ,միգուցե դու ոչինչ ես ,բայց ինչո՞ւ է ինձ թվում առանձ քեզ ես չկամ ,ու չեմ կարող լինել ,ախ ին՞չ անեմ ես ,քեզ ո՞ր հեռվից մոտիկ բերեմ ,ո՞ր մի հեռվից քեզ գտնեմ ու շուրթերդ սոսնձեմ իմ շուրթերին ,ա՜խ ես ,ես անկարող եմ ,բայց ինչ որ մի բան ստիպում է սպասել ,գուցե անկողինս նորից մի օր լցվի քո մարմնով ,մերկ ու գեղեցիկ ,նուրբ ու ծանր ,գուցե մի օր նորից անկողնու մեջ զգամ քեզ ,իսկ հիմա ,ասեմ `ես խենթ եմ ,ես իմ դատարկ անկողնու մեջ քեզ եմ հորինում,ու ոչ մի կերպ չեմ բաժանվում ,գրկում եմ բարձս ու քո բույրնեմ հորինում ,քո մազերի բույրը ,գրկում եմ ծածկոցը ու քո մարմին եմ հորինում,պատկերացնում իբրև թե գրկել եմ քեզ ,գրկում ու տիրում իմ հորինածը ,ես խելագար եմ ,գիժ ,ով լքված է .................
Ես մենակ եմ ,ու չգիտեմ թե ուր փախչեմ միայնությունից ,ինչ որ ,թվում է թե ուր էլ որ լինեմ ,միևնույն է ես մենակ եմ ,ցավոտ մենակություն է երբ ընդամենը միայնության մեջ դու ես ,և հիշողությունները ...
Այդ միայնության մեջ կա անսպառ կարոտ ,որը ինձ ուտում է ,կրծում է հոգիս ,ա՜խ տանջում է ինձ այդ կարոտը ,այդ մեղմ ու անձայն կարոտը ,որը խեղդում է ինձ ,մատնում մութ դատարկության ,ու սպանում քիչ-քիչ...
ատում եմ բոլոր տեսակի կարոտնները ,անգամ եթե նրանք լիեն երջանկության անսպառ հիշողություններով,անտանելի է կարոտը ,մռմռացնող ու դաժան....
Գիշեր է իջնում ,մութ ու խելառ գիշերն է նորից սկսկվում ,առանձ քեզ ,առանձ քո տաք ու ջերմ համբյուրնների ,առանձ քո մերկ մարմնի ,առանձ քո լուսավոր ներկայության ,ինչ տգեղ է գիշերը ,երբ իմ կողքին չես ,չես գրկում ինձ,երբ ես քեզ չեմ վայելում ու քամում կիրքը ,ա՜խ ոնցվոր իմ հեքիաթը լինես,միջև չվայել եմ քո մարմինը ,միջև մազերդ չհամբուրեմ չեմ կարողանում քնել ,դու իմ հեքիաթ անիրական ,հորինված հեքիաթ թաթախված անուշ բույրով,ինձ գերող բույրով,բայց անհոտ բույրով,մի հոտ որից միայն դու ունես,յուրհատուկ հոտ ,որին ես ոչ սիրում եմ ու ոչել պաշտում ,այլ ապրում եմ այդ հոտով.....
Դու մահացել ես ,դու չկաս ,բացակայ ես ,թե իրոք մահացել ես ,ինչ որ մի կերպ սպասում եմ ,գուցե պատահի այնպես ,կարծես նորից գաս,աշնան նման ,լուռ ու համր աշնան նման ,որը լուռ արտասվում է ,թացացնում պատուհաններս ,իմ աշունն ես դու ,բայ՛ց չէ ,ինչեմ խոսում ,դու չկաս ,հեռացել ես ,ոչ մահացել ես ,ոչ էլ ապրում ես,պարզապես հեռացել ես ,ինչու չէ գուցե նաև մոռացել ես ,ատում եմ քո բացակայությունը ,անտանելի է լինել առանձ քեզ ,չզգալ քեզ ,չշոշափել ու չապրել քեզանով,անտանելի է ,մի կողմից ուզում եմ ատել քեզ ,բայց սերը չի թողնում կոկորդիցս բռնած ուտում է ինձ ,խեղդում ,ատում եմ բացկայունդ ,որը ինձ սպանում է ,վերքոտում սիրտս ,որն առանձ քեզ չի կարող ապրել .....
Սենայկիս օդը լցվում է մթով ,հիշողություններս ներս են թափանցում ,ախ ինչ դժվար է լցվել մենությամբ ,գրկել ինքդ քեզ ,զգալ դտարկություն ,ես ուզում եմ քեզ ,ուզում եմ ,ուզում եմ ձեռքերով շոյել մարմինդ ,նուրբ մեջքդ ,փոքր կրծքերդ,որի տակ մեղմ ու լուռ ապրում է սիրդ ,ես ուզում եմ քեզ,ուզում եմ համբուրել կրծքերդ ,մեղմ լեզվով թաթախել համդ ու բույրդ .զգալ զգալ քեզ ,այնպես զգալ կարծես վերջին անգամ եմ զգում ,այնպես գրկել կարծես էլ չեմ գրկելու ,ու այդպես անվերջ ,հավերժ ,թվա թե վերջին անգամ ,բայց չավարտվի դա .ապրել եմ ուզում քեզ,զգալ ,զգալ շնչառությունդ ,զգալ ոտներդ,զգալ ձեռնքերդ ,զգալ հոգիդ,շուրթերդ ,զգալ մերկությունդ,ախ ինչքան դժվար ապրել ,բայց առանձ քեզ ,չզգալ քեզ ,չլինել քեզ հետ ,ախ երանի կարողանայի ժամանկը մի պահ հետ տանել ,քեզ կսպանեի ,միայն այդ կերպ գուցե մնայիր իմ կողքին ,ու քո մահով ապրեցնեյիր ինձ................
Տեսե՞լ ես ,տես միայնությունը ծխում է , ես եմ նրա ծխախոտը ,նա ինձ ծխում է ,
ես քիչ-քիչ մոխարնում եմ ,քո բացակայութնից ,ին՞չ անեմ ես ,ախր սերս ժամանակավորի էի ուզում ,ուզում էի պարզապես տրվել կրքին ,մի պահ ապրել հաճույք ստանալ ,բայց այդպես չեղավ ,մի պահ ապրելու փոխարեն ես քեզ չունեմ ,ու ապրում եմ քեզանով,սպասելով թե մի օր նորից կգտնեմ քեզ ,նորից կգրկեմ ,նորից կզգամ քեզ.....ԻՆՉ ՏԳԵՂ Է կյանքը առանձ քեզ ,այն գեղեցկությունը այլևս գեղեցկություն չէ ,այլ տգեղություն ,ախր ես գեղեցկությունը պատկերացնումեի քեզնով,քո հմայքով ու քո տեսքով,իսկ հիմա չկաս,երևի էլ չեսել լինի ,ատում եմ քո բացակայությունը ,անտանելի ձևով ատում եմ ..................
Անկողինս դատարկ է ,դու չկաս,քո մերկ մարմինը իմ գրկում չէ ,քո մերկ հոգին չեմ զգում ,ես մահանում եմ ամեն անգամ քեզ հորինելիս ,պատկերելիս ,քեզ իմ կողքին նկարելիս ,միևնույն է դու չկաս ,դու արդեն չկաս,կա մի կարոտ ,որը խեղդում է ինձ ,սպանում ,իսկ մենաթյան գրկում ես մոխրանում եմ .
ատում եմ ,անատանելի ձևով ատում եմ քո բացակայությունը ,դա սպանում է ինձ.....
Լռում եմ ,չեմ խոսում ,ծխախոտը դնում եմ շուրթերիս արանքում ,ու սկսում եմ մթնելու հետ մեկտեղ ԿԱՐՈՏԵԼ քեզ ,հիշել ,հիշել քո մերկ սերը իմ գրկում ,ոչինչ չեմ խոսում ,լռում եմ ,իմ փոխարեն խոսում են աչքերս ,նայիր նրանք անձրևի հետ,կաթիլ առ կաթիլ դատարկում են ինձ....
ԱՏՈՒՄ ԵՄ ՔՈ ԲԱՑԱԿԱՅՈՒԹՅՈՒՆԸ ,անտանելի ձևով ատում եմ այն հեռուն ,որը բաժանում է ,ինձ քեզանից ..............
Զգուշացում `Նյութում կան ծանր հոգեբանական և էրոտիկ ՄՏՔԵՐ,բլոգը խստիվ արգելում է 18-ից ցածր մարդկանց ՄՈՒՏՔԸ....
Հեղինակային իրավունքնները պատակնում են `Վանիկ Հովակիմյան (Անանուն)
Այդ միայնության մեջ կա անսպառ կարոտ ,որը ինձ ուտում է ,կրծում է հոգիս ,ա՜խ տանջում է ինձ այդ կարոտը ,այդ մեղմ ու անձայն կարոտը ,որը խեղդում է ինձ ,մատնում մութ դատարկության ,ու սպանում քիչ-քիչ...
ատում եմ բոլոր տեսակի կարոտնները ,անգամ եթե նրանք լիեն երջանկության անսպառ հիշողություններով,անտանելի է կարոտը ,մռմռացնող ու դաժան....
Գիշեր է իջնում ,մութ ու խելառ գիշերն է նորից սկսկվում ,առանձ քեզ ,առանձ քո տաք ու ջերմ համբյուրնների ,առանձ քո մերկ մարմնի ,առանձ քո լուսավոր ներկայության ,ինչ տգեղ է գիշերը ,երբ իմ կողքին չես ,չես գրկում ինձ,երբ ես քեզ չեմ վայելում ու քամում կիրքը ,ա՜խ ոնցվոր իմ հեքիաթը լինես,միջև չվայել եմ քո մարմինը ,միջև մազերդ չհամբուրեմ չեմ կարողանում քնել ,դու իմ հեքիաթ անիրական ,հորինված հեքիաթ թաթախված անուշ բույրով,ինձ գերող բույրով,բայց անհոտ բույրով,մի հոտ որից միայն դու ունես,յուրհատուկ հոտ ,որին ես ոչ սիրում եմ ու ոչել պաշտում ,այլ ապրում եմ այդ հոտով.....
Դու մահացել ես ,դու չկաս ,բացակայ ես ,թե իրոք մահացել ես ,ինչ որ մի կերպ սպասում եմ ,գուցե պատահի այնպես ,կարծես նորից գաս,աշնան նման ,լուռ ու համր աշնան նման ,որը լուռ արտասվում է ,թացացնում պատուհաններս ,իմ աշունն ես դու ,բայ՛ց չէ ,ինչեմ խոսում ,դու չկաս ,հեռացել ես ,ոչ մահացել ես ,ոչ էլ ապրում ես,պարզապես հեռացել ես ,ինչու չէ գուցե նաև մոռացել ես ,ատում եմ քո բացակայությունը ,անտանելի է լինել առանձ քեզ ,չզգալ քեզ ,չշոշափել ու չապրել քեզանով,անտանելի է ,մի կողմից ուզում եմ ատել քեզ ,բայց սերը չի թողնում կոկորդիցս բռնած ուտում է ինձ ,խեղդում ,ատում եմ բացկայունդ ,որը ինձ սպանում է ,վերքոտում սիրտս ,որն առանձ քեզ չի կարող ապրել .....
Սենայկիս օդը լցվում է մթով ,հիշողություններս ներս են թափանցում ,ախ ինչ դժվար է լցվել մենությամբ ,գրկել ինքդ քեզ ,զգալ դտարկություն ,ես ուզում եմ քեզ ,ուզում եմ ,ուզում եմ ձեռքերով շոյել մարմինդ ,նուրբ մեջքդ ,փոքր կրծքերդ,որի տակ մեղմ ու լուռ ապրում է սիրդ ,ես ուզում եմ քեզ,ուզում եմ համբուրել կրծքերդ ,մեղմ լեզվով թաթախել համդ ու բույրդ .զգալ զգալ քեզ ,այնպես զգալ կարծես վերջին անգամ եմ զգում ,այնպես գրկել կարծես էլ չեմ գրկելու ,ու այդպես անվերջ ,հավերժ ,թվա թե վերջին անգամ ,բայց չավարտվի դա .ապրել եմ ուզում քեզ,զգալ ,զգալ շնչառությունդ ,զգալ ոտներդ,զգալ ձեռնքերդ ,զգալ հոգիդ,շուրթերդ ,զգալ մերկությունդ,ախ ինչքան դժվար ապրել ,բայց առանձ քեզ ,չզգալ քեզ ,չլինել քեզ հետ ,ախ երանի կարողանայի ժամանկը մի պահ հետ տանել ,քեզ կսպանեի ,միայն այդ կերպ գուցե մնայիր իմ կողքին ,ու քո մահով ապրեցնեյիր ինձ................
Տեսե՞լ ես ,տես միայնությունը ծխում է , ես եմ նրա ծխախոտը ,նա ինձ ծխում է ,
ես քիչ-քիչ մոխարնում եմ ,քո բացակայութնից ,ին՞չ անեմ ես ,ախր սերս ժամանակավորի էի ուզում ,ուզում էի պարզապես տրվել կրքին ,մի պահ ապրել հաճույք ստանալ ,բայց այդպես չեղավ ,մի պահ ապրելու փոխարեն ես քեզ չունեմ ,ու ապրում եմ քեզանով,սպասելով թե մի օր նորից կգտնեմ քեզ ,նորից կգրկեմ ,նորից կզգամ քեզ.....ԻՆՉ ՏԳԵՂ Է կյանքը առանձ քեզ ,այն գեղեցկությունը այլևս գեղեցկություն չէ ,այլ տգեղություն ,ախր ես գեղեցկությունը պատկերացնումեի քեզնով,քո հմայքով ու քո տեսքով,իսկ հիմա չկաս,երևի էլ չեսել լինի ,ատում եմ քո բացակայությունը ,անտանելի ձևով ատում եմ ..................
Անկողինս դատարկ է ,դու չկաս,քո մերկ մարմինը իմ գրկում չէ ,քո մերկ հոգին չեմ զգում ,ես մահանում եմ ամեն անգամ քեզ հորինելիս ,պատկերելիս ,քեզ իմ կողքին նկարելիս ,միևնույն է դու չկաս ,դու արդեն չկաս,կա մի կարոտ ,որը խեղդում է ինձ ,սպանում ,իսկ մենաթյան գրկում ես մոխրանում եմ .
ատում եմ ,անատանելի ձևով ատում եմ քո բացակայությունը ,դա սպանում է ինձ.....
Լռում եմ ,չեմ խոսում ,ծխախոտը դնում եմ շուրթերիս արանքում ,ու սկսում եմ մթնելու հետ մեկտեղ ԿԱՐՈՏԵԼ քեզ ,հիշել ,հիշել քո մերկ սերը իմ գրկում ,ոչինչ չեմ խոսում ,լռում եմ ,իմ փոխարեն խոսում են աչքերս ,նայիր նրանք անձրևի հետ,կաթիլ առ կաթիլ դատարկում են ինձ....
ԱՏՈՒՄ ԵՄ ՔՈ ԲԱՑԱԿԱՅՈՒԹՅՈՒՆԸ ,անտանելի ձևով ատում եմ այն հեռուն ,որը բաժանում է ,ինձ քեզանից ..............
Զգուշացում `Նյութում կան ծանր հոգեբանական և էրոտիկ ՄՏՔԵՐ,բլոգը խստիվ արգելում է 18-ից ցածր մարդկանց ՄՈՒՏՔԸ....
Հեղինակային իրավունքնները պատակնում են `Վանիկ Հովակիմյան (Անանուն)
No comments:
Post a Comment