28/11/17 Պետերբուրգ.... Մաքելվինի բնակարան ...
Մենակության զգացումից փակվել էր ամբողջ մի երկու օր .Ննջարանը ասես վերածվել էր հիվանդասենյակի .ամենուր դեղահաբերի դատարակ ամաններ էր. ու գինու դատարկ շշեր .իսկ նա դաղնադաղ ճոճովում էր աթոռին նստած .ոչինչ չէր խոսում .ասես հսկայական այդ լռությունը վերածվել էր մահախոսական երեկույթի .ասես բոլորը հարբել էին,թողել գնացել .իսկ նա մնացել էր մենաության մեջ .ու չէր հարբել .բայց հարբած էր երևում .այնքան որբ էր ,որ ամբողջ ուժով ուզում էի գրկել նրան ու հոք տանեի .այնքան խեղճ էր ,որ թվում էր թե այլևս ոչ մի ուժ չկա նրա այդքան գեղեցիկ մարմնի ու մկանների մեջ ...
Կիսամերկ փռվել էր աթոռին .մազերը ցրիվ էին եկել ամբողջ գլխի վրա ու փակել էին երեսը .միայն երևում էր շուրթերը ,ու ծխախոտի առկայծող լույսը .բարակ ու ոսկռոտ մատերը .աջ ձեռքը դրել էր գլխի տակ ,իսկ մյուս ձեռքով հենվել էր ինքն իրեն .ծխախոտը ծխում էր շուրթերով .այնքան գեղեցիկ էր ծխում ,որ կարծես թե այդ ամենը արվեստի մի գործ էր ,այնտեղ ՝ Աթոռին փռված .
Չէի ուզում ոչ մի բառ խոսել .որ չխախտվեր լռության ու գեղեցկության այդ ներդաշնակությունը .չխախտվեր տառապանքի ու կրքի աննկարագրելի այդ գեղեցկությունը .մենության ու մարդու այդ անկրկնելի միախառնումն ու խլությունը...
Բայց նա հզորագույն էր.նա լսում էր իմ շնչառությունը .նա գիտեր ,որ այդ սենյակում միայնակ չէր.բայց կարծես թե այդ իմ տեսածը ՝մի ծես լիներ .որից հետո միայն նա շարժվեց ու գլուխը թեքեց դեպի ինձ .....
-Դու այստեղ ես նորից .ինչո՞ւ ես հետևում ինձ .
Չգիտեի թե ինչ պատասխանեի .չգիտեմ թե ինչ էի ուզում նրանից .ոչինչ չգիտեի. բացի նրանից ,որ անգամ այստեղ նրա կողքին կարոտում եմ նրան .
-Ին՞չ ես ուզում ինձանից ..չէ ես դրա պատասխանը գիտեմ .բայց մի տեսակ ծուլանում եմ արտաբերել .աս՛ա ինքդ Պարոն Ռուս ...Ծիծաղելի է հնչում չ՞է .
-Ինչո՞ւ դուք չեք սիրում Ռուսաստանը .
-չէ ամենեյնիվ չեմ սիրում ...
-Բա ինչո՞ւ եք այստեղ
-Չթողեցիր միջև վերջ խոսել .բացի Պետերբուրգից Պարոն Ռուս
-Ինչո՞ւ եք ինձ այդպես դիմում
-Զգացե՞լ եք ,որ այս ընթացքում մեր ամբողջ երկխոսության մեջ միայն ու միայն հարցականեր են .Ինչո՞ւ են Ռուսները այսքան կասկածամիտ .Գրողը տանի .
Չէ մի մտածիր թե ես Ռուսաստանի հանդեպ անվերջ ծաղրանք եմ ապրում ,կամ ատելություն .պարզապես դուք չափից դուրս անկիրք ժողովուրդ եք .
-Իսկ ինչո՞ւ Ամերիկացիները կրքառատ են Մաքելվին
-Ոչ Ամերիկացիները .ախ Նրանք հիմար են .ճշմարիտ եմ ասում .Հակառակ դեպքում ես չէի ունենա հսկայական հարստություն ու փառք....
Նա ծաղրում էր ինձ .իմ ռուսական ծագման համար .բայց դա նրան գեղեցկացնում էր .այնքան գեղեցիկ էր ծաղրանքը նրան .որ դա ամենյնիվել չէր ազդում իմ հայրենասիրության վրա .մանավանդ այն դեպքում ,որ ես խոսում էի աշարհի համար մեկ մարդու հետ .նա ազդեցիկ էր ոչ թե իր փառքով ,այլ գեղեցկությամբ ու կրքի աննկարագրելի առատությամբ .
-Վաղը ձեր համերգն է Մոսկվայում .ըստ լուրերի ՝ ձեր համերգային տոմսերը սպառվել են անախադեպ արագությամբ.ասեմ ավելին ՝ Ռուսաստանի առաջին դեպքը նույնպես ներկա է լինելու .ու ներկա են լինելու շատ այլ ազդեցիկ մարդիկ .
-Ինչո՞ւ ես այդ ամենը ասում ինձ
-Միթե դա ձեզ հետաքրքիր չ՞է
-Ինչ՞ը որ առաջին դեմքն ու նրա կինը ներկա են գտնվելու .
-Դէ այո
-Ախ սիրելիս .դա ինձ քիչ է հետաքրքիր .իսկ որքա՞ն մարդ է գտնվելու դալհիճում .
-Նախնական տվյալներով մոտ հարյուր կես հազար .
-Գրողը տանի ...Իս՞կ դուք ներկա եք լինելու .Պարոն Ռուս
ամբողջ մարմինս փշաքաղվեց .նա սկսեց քաղաքավարի խոսել ինձ հետ .իսկ դա ինձ շոկի էր հասցնում .
-Ոչ
-հա պարզ է ....
-Իսկ կարո՞ղ ենք հանդիպել գիշերը ՝ձեր համերգից հետո Մաքելվին
-ինչո՞ւ
-նորից այդ հարցը .ու ես նորից չգիտեմ թե ինչ պատասխանեմ .
-Լավ Պարոն Ռուս իհարկե .հենց Մոսկվայի իմ առանձնատանը կհանդիպենք .
Համբերգային նրա շրագայությունը վերածվել էր հսկայական կրոնական հակամարտությունների ու քաղաքական հակամարտությունների .ամբողջ երկիրը նրան էր տենչում .լրագրողների հսկայական մի խումբ որը հավաքվել էր Մոսկվայի իր առանձնատան դիմաց .հսկայական ամբոխ ,որը համերգից հետո հետևում էր նրան ամենուր .ասես համամարդկային մի ողբերգություն տիրեր փողոցներում .ամբողջ արևելքից ու արևմուտքից ժամանել էր հսկայական թվով մարդկային ամբոխ ,որը ամեն կերպ փորձում էր որսալ նրան.վախենալու չափ ազդեցիկ էր նա .ամեն պահ թվում էր թե նրան հիմա կսպանեն նրան հազարվոր սիրող մարդիկ .նա ասես կախարդ լիներ ,ով վարեկել էր ամբողջ մարդկությանը իր կրքով ու ցավով...
բայց այդպեսել չկարողացա համբերել նրա հետ հանդիպելու մտքին .ու վախենալով մոտեցա նրան .դեռ լուսաբացը չէր իջել Պետերբուրգի վրա .ու ես գրկեցի նրան .առա թևերիս մեջ .նա այնքան նուրբ էր ,նա ուներ կանացի նրբություն ,ու տղամարդուն վայել աննկարագրելի լրջություն .երեխայական խաղեր .չարամտություն .գրկեցի նրան .սկսեցի համբուրել նրա գլուխը .նա աչքերը փակեց ,ու սուզվեց լռության մեջ .ասես ծեսը նորից էր սկսկվում .դանդաղ դիպչում էի նրա որովայնին .դանդաղ դիպչում էի նրա մատերին առնում ձեռքրիս մեջ ու անվերջ համբուրում ....ես մեռնում էի նրան ցանականլու միտումից .նա այնքան գեղեցիկ էր ու այնքան գեղեցիկ էր կիրքը նրա մեջ .որ թվում էր թե աշխարհում նրա ծնդից ի վեր գեղեցկությունը տրվել է նրան ու նրա հետել մեռնելու էր .
համբուրում էի շուրթերը .ես էլ էի մասնակից դառնում այդ ծեսին .անվերջ սուզվում էի նրա մեջ ու հասկանում ,թե որքան խորն է ու անհաս .որքան մաքուր ու ջինջ .
Լուսաբացը բացվելուն պես .նա այլևս իր բնակարանում չէր .մեկնել էր Մոսկվա .համերգին .իսկ ես չէի կարողանում ուշքի գալ .ես սիրահարվել էի նրան .ու դա ամենավատ բաներ որը կարող էր պատահել ինձ հետ .նրան սիրահարվելը հակացուցված էր մարդկությանը .
այն միտքը ,որ այլևս դա չի լինելու ինձ խելագառության էր հասցնում ....
ուզում էի անվերջ նա ինձ ասեր ՜Պարոն Ռուս ....
անվերջ փռվեր աթոռին ու ծխեր .խմեր ու լռության մեջ ուրվագծեր սեփական գեղեցկությունը ...
Համերգից հետո նա մեկնեց ԱՄՆ .հիմարների երկիր .մտածում եմ ՝ Կգա մի օր ,երբ նա նորից կստիպի ինձ ապրել ԻՐԵՆ .....
Շարունակելի ...........՝
Հատվածը մեջբերված է ՝ Վանիկ Հովակիմյանի Սառը Քամիներ գրքի Պարոն Ռուսը գլխից .......
No comments:
Post a Comment