Ես այդպեսել չհասցրեցի ընթերցել գիրքը ,չհասցնել աչքերով զգալ նրան ,չհասցնել ձեռքերով գրկել նրան ,չհասցնել սիրել ու պահել նրան ........
Որովոհտեև ?
Ահ որովհետև այն անհասանելի էր ,որովհետև այն այնքան խորն էր ,որ նրան նայելիս զգում էի նրա աշխարհը ,նրա ,ձեռագիրը ,նրա մատերը ,չհասցրեցի ,որովհետև կյանքում զրկաված եմ եղել ընթերցելուց ,միայն նրա համար ,որ կյանքը այնքան էլ բարեհամբյուր չի եղել ինձ հետ .......
Ժամակ չկար ,միթե ,այո չկար որովետև կար կյանք ,որն ապրել էր պետք ,գոյատևում կար ,ծայարհեղ գոյատևում ,որը պետք է ապրել ,հասնել մի քանի օրվա հացի , մի քանի օրվա ուրախ ու տաք մայրական ժպիտին ,մի քանի օրվա հանգիստ ու ջերմ կուշտ ընտանիքի ,ես աշխատում էի ,չէի հասցնում ,չէի հասցնում որովհետև այն միտքը որ տունը ինձ սպասում էր քաղցաց ու անհանգիստ մայրս ,ընտանիք ովքեր զրկված էին հանգստությունից ,խելագարության չափ հասնող աղքատություն ,սոված հայացքներ ,դա էր խանագարում ինձ հասնել գրքին ,ինձ հասնել այն ամենին ,որին ես տենչում էի ,սակայն երբեք չէի կարող դիպչել դրան ,որովհետև հոգնած էի ,որովհետև իմ մտքերը այնքան այնքան շատ էին ,որ ես տառապում էի անքնությամբ ,սակայն չէի կարող հասնել գրքին ,որովհետև հոգիս խելագարի պես ցասվում էր,հոգիս տակնուվրա էր ,ուզում էի զգալ գիրքը ,բայց չէի կարող գրողը տանի ..........
Ցավում էր ,այս այստեղ ` սիրտս ,չէ որ կարդում էին բոլորը ,չէ որ բոլորը խաղաղ էին ,իսկ ես չէ ,ցավում էր որովհետև չէի կարող այդպեսել զգալ գիրքը ,որը այնքան շատ էի ուզում զգալ ......
Բոլոր մեղադրում էին ինձ ,չէին զգում ,որ ես էլ եմ զգում ,որ այո ես մեղավոր եմ ,ինձ բաժին հասած աղքատության համար ,ինձ բաժին հասած ստրկության ,ինձ բաժին հասած ողորմության,այո մեղավոր էի ,որովհետև գոյատևում էի ,չէի ապրում ,այո մեղավոր էի ,որովհետև ոտքերս քեռձվում էր ,ամեն անգամ պատռված կոշիկներ հագնելուց ,այո մեղավոր էի ,որովհետև իմ ամբողջ մանկությունը այնքան տկար էր ,այնքան ստորացուցիչ ....
ու նորից գիրքը ,հմայիչ ու տաք ,ամեն անգամ այն փակված դրված էր սեղանին ,ես կարծես նայելիս նրա ընթերցում էի ,զգում էի ,այն չբացելով ,դա իմ գիրքն էր ,դա իմ գիրքն էր ,որին դիպչել չէի կարող ,որին զգալ չէի կարող մատերով ,որովհետև ? որովհետև հոգնած էի .............
Այո ես չեմ հասցրել կյանքում կարդալ ,անցյալում ,որովհետև չէի կարող ,որովհետև չէի կարող տեսնել իմ սոված ընտանիքը ,քաղցած հայացքները ,ու չաշխատեի ,միայն կարդաի ,չէի կարող ,մեղավորել եմ թեկուզ ,բայց չէի կարող .............
Իսկ հիամ ,ես չեմ կարդում այդ գիրքը ,որովհետև վախենում եմ վերջաբանից գրքի ,ես բոլորից շատ եմ սիրում գիրքը ,որովհետև դա անհասանաելի էր ,որովհետ ես չէի կարող այն հեշտ կարդալ ,այո ես վախենում եմ ,որ երբ սկսկեմ կարդալ գուցե այն վերջանա ,որովհետև մեջս մի մի մեծ կիրք կա գրքի հանդեպ ,վախենում եմ այն կարդալ մեկ շնչով .........ու մեկ շնչով այն վերջացնել .... չեմ ուզում ............չեմ ուզում հասնել գրքի վերջին .....
Ես չեմ հասկանում մարդկանց ,որովհետև չեմ հասկանում ,որովհետև չեմ ուզում հասկանալ ,որովհետև ես ավելին եմ ,որովհետև ես զգում եմ ,ես զգում եմ այո ,ես զգում եմ ,որ նրանք չեն զգում ,չեն զգում ոչինչ,նրանք մեղադրում են ,մեղադրում են որովհետև ես գիրքը զգում էի ,տենչում ,բայց չէի կարող կարդալ ,չէի կարող կարդալ ,որովհետև ես գոյատևում էի ..................
Որովոհտեև ?
Ահ որովհետև այն անհասանելի էր ,որովհետև այն այնքան խորն էր ,որ նրան նայելիս զգում էի նրա աշխարհը ,նրա ,ձեռագիրը ,նրա մատերը ,չհասցրեցի ,որովհետև կյանքում զրկաված եմ եղել ընթերցելուց ,միայն նրա համար ,որ կյանքը այնքան էլ բարեհամբյուր չի եղել ինձ հետ .......
Ժամակ չկար ,միթե ,այո չկար որովետև կար կյանք ,որն ապրել էր պետք ,գոյատևում կար ,ծայարհեղ գոյատևում ,որը պետք է ապրել ,հասնել մի քանի օրվա հացի , մի քանի օրվա ուրախ ու տաք մայրական ժպիտին ,մի քանի օրվա հանգիստ ու ջերմ կուշտ ընտանիքի ,ես աշխատում էի ,չէի հասցնում ,չէի հասցնում որովհետև այն միտքը որ տունը ինձ սպասում էր քաղցաց ու անհանգիստ մայրս ,ընտանիք ովքեր զրկված էին հանգստությունից ,խելագարության չափ հասնող աղքատություն ,սոված հայացքներ ,դա էր խանագարում ինձ հասնել գրքին ,ինձ հասնել այն ամենին ,որին ես տենչում էի ,սակայն երբեք չէի կարող դիպչել դրան ,որովհետև հոգնած էի ,որովհետև իմ մտքերը այնքան այնքան շատ էին ,որ ես տառապում էի անքնությամբ ,սակայն չէի կարող հասնել գրքին ,որովհետև հոգիս խելագարի պես ցասվում էր,հոգիս տակնուվրա էր ,ուզում էի զգալ գիրքը ,բայց չէի կարող գրողը տանի ..........
Ցավում էր ,այս այստեղ ` սիրտս ,չէ որ կարդում էին բոլորը ,չէ որ բոլորը խաղաղ էին ,իսկ ես չէ ,ցավում էր որովհետև չէի կարող այդպեսել զգալ գիրքը ,որը այնքան շատ էի ուզում զգալ ......
Բոլոր մեղադրում էին ինձ ,չէին զգում ,որ ես էլ եմ զգում ,որ այո ես մեղավոր եմ ,ինձ բաժին հասած աղքատության համար ,ինձ բաժին հասած ստրկության ,ինձ բաժին հասած ողորմության,այո մեղավոր էի ,որովհետև գոյատևում էի ,չէի ապրում ,այո մեղավոր էի ,որովհետև ոտքերս քեռձվում էր ,ամեն անգամ պատռված կոշիկներ հագնելուց ,այո մեղավոր էի ,որովհետև իմ ամբողջ մանկությունը այնքան տկար էր ,այնքան ստորացուցիչ ....
ու նորից գիրքը ,հմայիչ ու տաք ,ամեն անգամ այն փակված դրված էր սեղանին ,ես կարծես նայելիս նրա ընթերցում էի ,զգում էի ,այն չբացելով ,դա իմ գիրքն էր ,դա իմ գիրքն էր ,որին դիպչել չէի կարող ,որին զգալ չէի կարող մատերով ,որովհետև ? որովհետև հոգնած էի .............
Այո ես չեմ հասցրել կյանքում կարդալ ,անցյալում ,որովհետև չէի կարող ,որովհետև չէի կարող տեսնել իմ սոված ընտանիքը ,քաղցած հայացքները ,ու չաշխատեի ,միայն կարդաի ,չէի կարող ,մեղավորել եմ թեկուզ ,բայց չէի կարող .............
Իսկ հիամ ,ես չեմ կարդում այդ գիրքը ,որովհետև վախենում եմ վերջաբանից գրքի ,ես բոլորից շատ եմ սիրում գիրքը ,որովհետև դա անհասանաելի էր ,որովհետ ես չէի կարող այն հեշտ կարդալ ,այո ես վախենում եմ ,որ երբ սկսկեմ կարդալ գուցե այն վերջանա ,որովհետև մեջս մի մի մեծ կիրք կա գրքի հանդեպ ,վախենում եմ այն կարդալ մեկ շնչով .........ու մեկ շնչով այն վերջացնել .... չեմ ուզում ............չեմ ուզում հասնել գրքի վերջին .....
Ես չեմ հասկանում մարդկանց ,որովհետև չեմ հասկանում ,որովհետև չեմ ուզում հասկանալ ,որովհետև ես ավելին եմ ,որովհետև ես զգում եմ ,ես զգում եմ այո ,ես զգում եմ ,որ նրանք չեն զգում ,չեն զգում ոչինչ,նրանք մեղադրում են ,մեղադրում են որովհետև ես գիրքը զգում էի ,տենչում ,բայց չէի կարող կարդալ ,չէի կարող կարդալ ,որովհետև ես գոյատևում էի ..................
No comments:
Post a Comment