Ես զգում էի,այդ պահին զգում էի ,քամին ,անգամ այն զգացողությունները որոնք անշույլ էին ,ես զգում էի վերջապես ,զգում էի դադարկ մի ցավ ,դավաճանության նման մի բան ,որը ուտում էր ինձ ,տանջում :
Բայց ամեն կերպ փակում էի բերանս ,ոչ թե նրա համար ,որ խոսելուց հոգնել էի ,այլ նրա համար ,որ կյանքում եկավ մի պահ ,որտեղ իսկապես տեղիներ լռությունս ....Շատ եմ անտեղի լռել,բայց այս այն դեպքներ ,որ իսկապե պեքտ է լռեմ ...
Նա դուրս եկավ սենյակից ,լռիվ մերկ ,հագեցած ու բավարարված ,հարբած էր ,նրա կրքոտ ու կրակոտ հայացքը թարմացել էր ,հանգստացել էր ,շամպային բաժակը ձեռքին օրորվում էր ,նա ճանապարհեց նրան ,քմծիծաղով ,հետուքյին մի քանի անգամ դիպչելով ,ու ականջի մեջ մի քանի բան փսփսալով .Հետո եկավ ,նստեց անմիջապես իմ կողքին ,ծխում էր ,նայեց ինձ ,հետո սկսեց լարվել ,մոլորվել ,ասես ինչ-որ մեղավոր մի բան էր արել ...
-Դեմ չես ....
ես լռում էի ,կրկին ու նորից ,որովհետև չէի կարողանում խոսել ...
-Վեն կյանքիս ամենալավ սեքսներ այսօր գրողը տանի ,ինչ է ,ուրախ չես ինձ համար....
ես նորից լռում էի,ուշադրությունս կենտրոնացնելով պատուհաներից դուրս ,անձրևող քաղաքին ...
-Դու միշտ ես լռում Վեն,ասես միշտ մտքիդ մեջ պլանավորում ես փախչել ...
-Չէ փոքրիկս,փախչում են նրանք ,ովքեր փախչում են այն ամենից ինչը ունեն ..
-Ինչ ես ուզում դրանով ասել
-Լսիր ,մի արդարացիր ,ու մի փորձիր որևէ կերպ ինչ-որ ձևակերպումներ փնտրել ու ասել ինձ ,ասա մի բան ,որը պետք է ասես ,առանձ արդարանալու ...
-Զարմանալի է ,դու խոսում ես ...
ու զանգ եկավ ինձ
-Պարոն ձեր մեքենան տեղում
-Շատ լավ Ռայն հիմա կմոտնեամ ...
Կանգնեցի ,նա ավելի զգաստացավ ,ուշադիր նայում էր ինձ ,ձեռքերով փնտրում էր իմ ձեռքերը ,փորձում էր կպնել դրանց ...
-Գնում ես Վեն
լռեցի նորից ու կրկին ,հետ չնայելով դուրս եկա,դռնից դուրս գալով ասես հսկա մի ավերումից էի փրկվում ,շունչ քաշեցի ,նայեցի ինձ այդքան ծանոթ դռանը ,այն կամանց փակեցի ....
Հեռացա ,ես գնում էի ,առաջին իսկ պատահած ինքնաթիռը ինձ էր սպասում ,ես մեկնում էի ,ինչը պլանավորել էի շուտ ,այն պահից սկսկաց երբ հասկացա ,որ նա գտել է մեկին ,ամբողջ ճանապարհին մտածում էի ,տանջվում ինքնախաբեությամբ ,բայց չէ որ նա իմը չէր ,նա չէր պատկանում ինձ ,նա չէր դավաճանել ինձ ,գրողը տանի ,նա ազատ էր ...
Չէ ես չէի սիրում նրան ,ես սիրում էի իմ ու նրա անկրկնելի պահերը ,որոնք այս պահից սկսկած մի ամբողջ բեռ կարոտ էին մատակարարում իմ երակների մեջ ,ես նրան այդ պահից մոռանում էի ,ջնջում ...
Չէ բայց ի վերջո սիրել եմ ,սիրում եմ ....ասես պոկվում էի մի ամբողջ մարմնից ,ինչը իմներ ,ասես այնքան էի ցրվել ,ու ավերվել ,որ ինքս իմ սեփական քայլերը անգամ չէի զգում ...
Բայց տեղին էր իմ լռելը ,դա էր միակ փաստը ,որը ինձ ուրախացնում էր ,ես լռեցի ,երբ պետք է խոսեի ,զայրանայի ,պատերից պատը տայի ինձ ,բայց լռեցի ,և դա այնքան տեղին էր ,որ իրոք կարիք չկար սպասել ,պետք էր գնալ...առանձ որևէ բառ ասելու ....
Ես առաջին անգամ լքեից կյանքում ,ու չեմ մեղադրում ,ոչ լքողներին ,և ոչ լքովողներին ....
Լքելը դա նույն է ,ինչը լքվելը ...Վերջ ի վերջո երկու կողմնել որբ է մնում ,պոկվում ,տանջվում ,գնում ու մնում ...
բայց դա ոչինչ չի նշանակում ,ինձ հսկա մի կյանք էր սպասվում ,մի կյանք ,որը չափից դուրս ԻՄԸ չէր.....
Շարունակելի...........................
No comments:
Post a Comment