Երկմտում եմ ՝ լուսաբացին սպիտակ ու սառը ,կարծես քաղաքում թևածող խորը թախիծը ծածկում է լույսը ,ու մի անտանելի ստվերի պես սևի մեջ գծում խորը կարմիրը ....սևը սկսում է փթել .խորը փթել ու գարշահոտ է լռության ...մի տեսակ տագնապալի լռություն ,որ կարծես Աստված ինքը փակել է բերաները բոլոր ,ու սգում է սև մթույան փթած հոգեհանգիստը ...կարծես այսօր հրեշտակները հագել են կարմիր ,խորը կամիր ,ու քար լռում են ...միայն աչքերն են ,որ խոսում են ..բայց այսօր կարծես նրանք լինել արցունքի ծովեր ,խորը ու ալեկոծ .գժված ու տառապած ....
այսօր եկեղեցիների զանգերը լուռ են .Աստծո բոլոր տները փակ են ու խուլ ...մի անտանելի մի խոնավություն ,մի գարշելի մահ ,ու օդում տարածված կարմիր երանգներ ....ասես թե մահը ինքը .ամենակրողը անկարող է այսօր քարշ տալ ինձ .ասես մկաներիցս պինդ բռնել են վերջին աղեկտուր ուժերս ,ու ձիգ հետ են տանում .ու գլորում խորը կարմիր մեջ .....իսկ սատնան .հեռու խլության ստվերների արանքում .լուռ ծխում է .մեկ գլուխը թեքում նայում ինձ .մեկ որբի պես աչքերով գրկում ,մեկ մեղքերի մի ամբողջ թողություն մուրում .մեկ չքանում ստվերների մեջ ....այսօր բոլորնեն հավաքվել ....շուրջկալել իմ շուրջ ,ու երկմտում են ՝ մեկը ձգում դեպի իրեն .մկեը տանում դեպի իր գիրկ .մեկը անտեսում բայց հոգու խորքում անվերջ ներում աղերսում ....իսկ մեկնել հեռուներից նոր եկած...սպասում է ,որ կնկատեմ .կառերեսվեմ ու թեթևակի կդիպչեմ նրան ......՝ Կարմիր Բիչը ....թաքնված անցյալիս գլխավոր գլուխների ու պատմությունների մեջ .այսօր երակներիցս կարծես թե դուրս է ծծվել .ու դանդաղ մարմնավորվել ....բայց այս ամենից զատ .շուրջ պարեն բռնել .ասես ի հանուն իմ ցավ լռության .ասես ի հանուն իմ հոգեհանգստի ,որ չեմ մեռել .բայց չեմել շնչում ....
Երկմտում եմ ՝ դանդաղ կծկվում վերջին լույսերի ստվերների տակ .ու որբի նման իմ մորից ՝ իմ Մոր ՑԱՎԻՑ .պատասխանեմ ես պահանջում ....Հետ տվեք լույսը ....հետ տվեք լույսս ,որ չկա ...ու սևազգեստ մի տիկնոջ պես .ահավոր ծեր ու անակարող .ժամանակը գալիս ու ցած է իջնում ՝ոտքերիս առաջ ...ու համբուրում է ոտքերս խեղճ ...կարծես ամեն կերպ փորձում ինձ տեղավորել իր մեջ .տանել հավերժություն ...
ու սևազգեստ հաստաձայն մի տղամարդու պես ՝ ուրվականի նման այս ու այն կողմում պպտվելուց հետո ,իմ դեմ է դուրս գալիս Հայրս ՝ Հայր մենությունը ....փորձում ազատել ,փորձում ինձ գրկել տեղվորել լռության մեջ ու հեքիաթ պատմել ,ու օրորել անվերջ ...քնեցնել Գիժ մի փոքրիկին ....բայց հեռվում սաստիկ մի քամու պես Մայրս գժված ՝ Մայր Ցավը ....խբում է ինքն իրեն .ու Հորս ՝ Մենությանը մատնում մենության ....հուսալքված ու հիասթափված Մայրս նայում է իմ աչքերիս մեջ ..ու ոչ մի գրամ խիղճ,ու ոչ մի գրամ հույս ...նայում ափսոսանքով ....ախր ես մահականացու եմ ...ընդամենը Մարդ ....Ժամանակը տանում է ցավը՝ Մորս տանում հեռու մի հեռվում կապկում է ..իսկ Հորս տեղավորում պատերի մեջ .գրքերի մեջ ու անցյալում ....
եվ դուռը բացվում ու ներս է մտնում ՝Աստված....սաստիկ զայրացած նայում ինձ վրա ...ապա ձեռքը դնում գլխիս .ու փորձում օրհնել .....իսկ այն անկյունում սատնանա անվերջ վառվում է ցավից ......բայց Աստված չի ներում ինձ ....ու մի կերպ ձեռքս տանում եմ դեպի նրան ...բայց ներման և ոչ մի գրամ աղերսում ...ընդամենը ձեռքով դիպչում եմ նրան ...ու նեղացած աչքերով ,հպարտ ու տանջված ,նայում եմ անվերջ ....Խաղաղություն ,որ այդպեսել չունեցա երբեք...
Սատնան վազում ու գալիս գլխիս վերևում .աչքերիս մեջ նայում .ու ներում է պահանջում .....ու ես չեմ ներում ...գլուխը թեքում որբի նման .ու նեղացած քարշ է տալիս ինքն իրեն .դեպի մենություն ....
Լույսը կամաց կամաց..մարում է ..քիչ էլ ու վերջ .....մթությունը կգրկի օդը .ու գրկի ինձ ...մթութայն մեջ կարմիր հագած Բիչը ՝ Ինքը Մահ ...կգա ու կչոքի ...կգրկի ինձ ու դանդաղ կտանի հեռու մի տեղ ....ու ոչ Աստված ու ոչ էլ սատանան ...այդ պահին ամենից շատ ու երբևէ անկարող կլինեն ....ու կքնեմ ....կարմիր Բիչի գրկում ..կթևածեմ ծովերի մեջ ,լեռների մեջ ...աշխարհի խորքում ....ու դանդաղ դանդաղ լույսը կվերջանա...մահկանացում եմ ...Ընդամենը մարդ ....
Կարմիր Բիչը ինձ կտանի .....Կարմիր Սերը ինձ սպանեց ..ու կարմիր ծխախոտը ինձ սպանեց.....
ցավը կմնա որբ..մենությունը էլ չի ունենա ինձ ...սատանան կմնա չներված ..իսկ Աստված ........կյանքում ու երբևէ առաջին անգամ չի ների մարդուն (ինձ ) ...........
No comments:
Post a Comment