__________________________________________
Լինում է չի լինում ,երևի հեքիաթ է կյանքը այս անսպառ ,մի փորձի՛ր ոչինչ այլ ձևով տանել ,ինչ որ կա արդեն փոխվել չի կարող ,եղել է ,հիմա պետք է էլ չլինի ,հեքիաթ է սիրելիս ,հեքիաթ է կյանքը ,այնել շատ երկար :
Սուտ է թե կյանքում լինում է նորից ,լինում նորից այն ինչ եղել ,այն ինչ եղել ինչ- ինչ պատճառով էլ չի լինում ,այս դեպքում ինչո՞ւ ստել ու ասել `նորից կլինի ,ինչե՞ս կարծում նորից կլինի, չէ սիրելիս ,ավելի լավ է այսպես ասել `լինում է ,չի լինում ,ու ոչ թե հեքիաթի նման ,այլ հենց հեքիաթային այս կյանքի նման ,ուր լինում են ու չեն լինում ,մեկը մեկի ետևից իրար տանուլ են տալիս ,մեկը մեկին ցավ պատճառում ,մեկը մեկին սիրում անսահման ,ա՜խ ին՞չ հեքիաթ ,մեկ լինում է մեկ չի լինում ,մեկի մոտ այն կա իսկ մյուսի մոտ այն ,իսկ իմ մոտ ոչինչ էլ այլևս չկա ,իմ ունեցածը դու էիր ,իմ հարստությունը ,իմ աղքատությունը ,իմ հացն ու ջուրը .
Ու՞մ խաբեմ ,ասեմ` թե ունեմ ամեն բան ինչ որ պետք է ,ու՞մ խաբեմ ,ավելի լավ է ինքս ինձ հարգեմ, ու ինքս ինձ ճշմարիտն ասեմ ,ես չունեմ ոչինչ ,իմ հեքիաթը ավաղ սկսվել ,ու դեռ չսկված արդեն վերջաբանվել է:
Տանուլ եմ տվել ,բայց ինչ՞ը անգին ,քե՞զ եմ տանուլ տվել ,թե ինքս ինձ, որ չեմ կարողացել քեզ միջև վերջ տանել ,թ՞ե դու ես ցանկացել հեռու հեռվանալ ,կամ դու ես ցանկացել հեքիաթից հոգնել ,ինչև՛է, ինչոր եղել է արդեն եղել է ,ու ակամայից ինչքանել փոխենք, ինչե՞ս կարծում արդյոք կփոխվի ,այդ եղելը նորից կլին՞ի ,ինչքանել փոխենք կյանքը մեկ օրորվ ու նույն տեսքով երբեք նորից չի գալիս .Լավ կլինի սիրելիս, այնպես թողենք ինչպես որ կա ,ես չեմ ցանկացել կամ դու ,այլ այդ եղելն է հոգնել մեզանից : Եղել է ,ու էլ չի լինի ,մեկ անգամը, մեկ անգամ է միշտ լինում ,ոչինչ այս կյանքում էլ չիկրկնվում ,թե որ կրկնվում է առաջվանը չի լինում ,այդ ես չեմ ուզել կամ դու ցանկացել ,այդ եղելն է որոշել էլ չի լինել :
Մի փոշմանի՛ր ,միևնույնն էոչինչ չի փոխվի ,սերը, անգամ սերը չի լինի ,մի փոշմանի՛ր ափսոսալ պետք է այն բանի համար ,որ հեքիաթը եկավ իր տրամաբանական ավրտին ,մի փոշմանի՛ր ,որ հեքիաթի հերոսնները ոչ տեղ հասան ,ոչ էլ տեղում էին ,պարզապես իմ ու քո հեքիաթը ինչ որ մի կերպ խառներ ու խրթին ,մի հերոսը մյուսի տեղում ,սիրողը չսիրողի տեղում ,ես չեմ փոշմանում ավելին, ես ուրախ ,որ այդ հեքիաթում հեքիաթ եմ ապրել ,սիրել եմ սիրել ,ու սիրել անվերջ ,ափսոսացել եմ միայն քո չսիրելու համար.
Երան՜ի կյանքի այս բեմը մի պահ դատարկվեր ,շշուկնները լռեին ,ամայություննը պատեր ամբողջ բեմը, մենակ նեստի ,ուրվագծվեի մեղդու տակ ,միայնակ մնաի ինքս իմ ստեղծած հեքիաթի նման ,ուր հերոսնները մենակ են մնում ,հերոսններից բացի հերոսուհինները երբեք չեն տանջվում ,ընդհակառակը տանջում են անսպառ ,գերում, հմայում ,գցում երանզնների գիրկը անհուն ,տրվում ,տիրում ,իսկ վերջում էլ չեն լինում .
Հեքիաթ է կյանքը ,այդ հեքիաթում ինչ որ եղել է,մեկ անգամ է լինում ,ախսոսում եմ գուցե ,բայց նաև ափսոսում եմ որ կյանքը մեկ անգամ եմ նաև ապրում ,կուզեի պրծում չունենաի այս կյաքից ,քեզանով ,ու ոչ քեզանով էլ գեղեցիկ է կյանքը.
Սիրում եմ քեզ ,ու դա է ինձ ստիպում անվերջ հմայվել կյանքով,հմայլվել անսպառ,ա՜խ չգիտեմ, գուցե հեքիաթ չէ սա ,այլ այն ինչ որ կա ,բայց հերքում եմ ինքս ինձ,խաբում ինքս ինձ ,միայն թե չհավատամ, որ այս գեղեցիկ հեքիաթում մենք չհասանք իրարու :
_____________________________
Ու սկսվում է երկոն. Ար՛ի ավարտեք հեքիաթը այս ,ոչ թե սիրով այլ գզվանքով ,ես քո գերին իսկ դու իմ ,տրվենք իրար ,շուրթեր պոկենք ,շոյենք, շոյվենք, իրար սիրենք ,ջերմացած քո մարմնին շնչահեղձ լինեմ,ու սառնությունս պատռեմ,ջարդեմ փշրեմ ,մարմնիդ խաղամ ինչպես մի լուսին պարզ երկնքի անուշ գիշերում ,պոկեմ, անրաքամ անեմ կրծքերդ մեծ ,փշրեմ շուրթերդ համեղ ,ա՜խ իմ անավարտ հեքիաթ .
Դու իմ ներսում ես ,ու իմ գրկում ,տե՛ս հեքիաթ եմ պատմում քո շուրթերին ,ու քո կրծքերին ,տե՛ս մեր հեքիաթը ոնց է ավարտվում ,մեկ քայլ կրծքերին ,տնքոց հեշտանքին ,ցավ կիրք շուրթերին ,մի խոսքով մարմինդ ինձ ,իսկ գրիչը ես ,հեքիաթ եմ գրում ,որ լինում է այս պահին ,ու չի լինի հետո .Վերջին այո վերջին ,վերջին թանաքով գծվում եմ մարմնիդ ,արմատվում գուցե քո սրտում ,կամ գուցե արմաստ վառում քո հոգում ,այս պահին ինքդ որոշի՛ր ,ես մնում եմ եմ քո սրտում ,թե վառվում եմ քո հոգում ,որն է ավելի հեշտ նստում ,իհարկե ոչ ոք ,բայց արի ու տես. դու այդ ամենը արել ես ինձ հետ ,սրտիս ամեն անկյունում դաջվել ես դու ,հոգուս ամեն անկյունում մնայնացվել ես դու ,ե՛կ ավարտենք հեքիաթն այս անուշ ,անուշ գինոտվենք շուրթերով մեր ,ես քամեմ կիրքը ,իսկ դու իմ լռություննը ,տնք՛ա անգին իմ, իմ վախճան,կամ իմ ու քո հեքիաթի վախճանը մոտ է ,տնք՛ա ու արատասվիր ցավից սիրո ,որ աղեկտուր տանջում է մեզ :
Հարբել եմ ես ,մթում քո կրծքերի բույրից հարբել եմ ես ,քո տնքոց մնքոցից հարբել եմ ես ,ու մոլորվել եմ կրքի հեքիաթում ,տիրում եմ գինի ,մերկ կնոջը հեզ ,տիրում եմ գիշերն այս շքեղ ու գունեղ,շուրթերիդ գույնն եմ նկատում շուրթերիս ,կրծքերիդ հեթքնեմ նկատում իմ աչերքում ,ա՜խ իմ աչքեր սիրուն են չ՞է,մեծ ու հյութեղ :
Երան՜ի այս հարբվածությունը տեվեր շատ եկար ,երան՜ի հարբած լինեի ամեն օր ,անժամանակ ու անսպառ,ու մոլորվեի հարբած անցորդի նման, մոլորվեի իմ ու քո հոգիններում սպիտակ ,գինոտված հոգով պարզեի շուրթերս ,ու տաք գրկեի անուշ կրծքրեդ ,ա՜խ երանի սիրունս ,երանի հարբած լինեի ,ու հարբեի անվերջ ,մերկ լինեիք,մերկ ապրեինք ,մերկ լիները սերը մեր նույնքան մերկ ու պարզ, որքան մարմինդ ,երանի մեր հոգիններն էլ մերկ լինեին միշտ, որ կեղծավոր տաբատններ ու շրջագեստններ երբեք չկրեին :
Երան՜ի սիրունս ,երան՜ի մերկ լիներ ու պարզ ամեն բան կյանքում,երան՜ի հեքիաթում ամեն մեկը իր տեղում լիներ ,ամեն մի հերոս իր հերոսուհու հետ լիներ ,ամեն մանրուք իր մեծությունն ունենար ,երան՜ի ոչ ոք պոռնիկի նման աշխարհը չշիներ ստով: Երան՜ի այո շատ երանի ,երանի մարմնի պես մերկ լիներ ամեն բան կյանքում ,պարզ ու հյութալի:
Ու ավարտվեց հեքիաթը անիրկան ,ինձ հետ կապված քեզ հետ կապված ամեն բան փակվեց,ինչպես փակվում այն գեղեցիկ հեքիաթնների գիրքը ,երբ մենծանում ենք ,բայց մեծի հեքիաթը ցավոտ է լինում,ամեն մեծ չի կարում հեքիաթ տանել իր ուսերին ,ամեն մեծ չի կարում հեքիաթը ավարտել ,իսկ հիմա ինչ որ ուզում ես կարող փոխել, ամեն բան ,ամեն ինչ բայց հինը մի փոխիր, ինչ որ կա դա քո ներսում է դա դու փոխիր ,գուցե այս հերոսի դերը ես էլ չստանամ ,խնդրեմ սերը բաժանողին ,որ ինձ կանգնեցի հերթի վերջին ,որ ես ուշանաում,հեքիաթի վերջում ես հայտվեմ ,ու վերջում իմ սիրեցյալին հասնեմ :
Այսել որ անգամ լինում է չի լինում ,այսել որ անգամ եղածը եղած է մնում ,լինելը էլ չի լինում ,ինչ որ լինում է արդեն լինում է,մեկ պատահական ,մեկ քեզանով ,չեսել իմանում կյանքի լինել չլինելը ինչքանով է քո ուզածով լինում:
Մրսում եմ այս խառնաշփոթից ,մեկ խենաթնում ,մեկ անգամ խելագարվում ,մեկ ծիծաղում ու հեկեկում ,մեկ արտասվում ու չեմ լռում ,ինչ որ մի տեղ այս հեքիաթն անգամ ինձ սպանում է բայց չեմ մեռնում ,հույս է տալիս ,ուժ ,կամ ավելին թուլությունն է իմ ,դու ես իմ հեքիաթը անիրական ,իմ լինելը չի լինելը դու ես ,իմ հեքիաթը դու ես այս ,որ շփոտված ինձ մոլորեցնում է իրական այս շախարհում :
Անվավար իմ հեքիաթ ,սկսված պատահական ,վերջացած սիրով ,սիրում էինք իրար ,բայց վերջին չհասնաք :
Եվ այս կյանքում լինում է շատ բան է լինում ,բայց վերջում չի լինում ,ուստի լինում է ,չի լինում:
This comment has been removed by a blog administrator.
ReplyDelete